Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 10

8
KIRKJURITIÐ
Þá finnum við, að tíminn líður ekki hjá til ónýtis, heldur
verjum við honum til þess, er gildi hefir. Þá færist yfir
friður og ró — bjartsýni á lífið, þrátt fyrir allt, sem amar
að.
HvaÖ er það eirikum, sem grcer?
Það, sem grær, er Guðs-samfélagið, eins og Jesús sýndi
með öllu starfi sínu og lífi og við höfum einnig sjálf
reynt, þótt í veikleika sé. Frá Guði, fyrir hann og til hans
eru allir hlutir. En án hans náðar megnum vér alls ekkert.
Þá erum við eins og saltkorn, sem misst hefir seltu sína —
til einskis nýtt. Það er náð Guðs og miskunn, sem við
þörfnumst til þess að geta lifað því lífi, er verðskuldar
að heita líf. Tökum því stefnuna til hans í bæn og trú.
Árið nýja verður okkur blessað ár, hvað sem það kann
að færa okkur, ef það aðeins leiðir okkur nær honum.
Hefir samfélag þitt við Guð rofnað á liðnum árum?
Hefir þú í fávizku þinni skorið á þráðinn að ofan? Hefir
þú sleppt föðurhendinni, sem þú baðst í bernsku að leiða
þig út og inn? Láttu þér þá skiljast, að það er ekki Guð,
sem hefir yfirgefið þig, heldur hefir þú yfirgefið hann.
Hann bíður þín með opinn faðminn, eins og Jesús kenndi
í dæmisögunni um týnda soninn, sem sneri heim. Það er
meginkjarninn í öllum boðskap hans, að Guð er faðir, sem
treysta skal ótakmarkað og skilyrðislaust, hvað sem á
hefir dunið. „Ó, þér heimskir og í hjartanu tregir til að
trúa,“ andvarpaði hann. Guð frelsar, fyrirgefur, ef við
aðeins viljum þiggja hjálp hans. Hugsum okkur mann í
fangelsi. Klefinn hans er opnaður og við hann sagt: Þú
ert frjáls. Á hann þá að segja: Þetta getur ekki verið.
Ég er fangi. Ef ég væri frjáls, þá sæti ég ekki hér. Þar
af leiðandi verð ég hér kyrr áfram. Nei. Hann á að
ganga út í sólarbirtuna. Hann er í raun og veru frjáls
maður. Á sama hátt eigum við að taka fyrirgefningar-
boðskapnum, sem frelsarinn flytur okkur frá Guði.
Göngum út til nýs dags og nýs árs með friði í hjarta
og fullu trausti um fyrirgefning syndanna. Og þegar svo