Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 11

ÞAÐ, SEM GRÆR
9
Guð tengir aftur í milli böndin, sem brustu, þá verður allt
aftur gott. Þá finnum við aftur, að lífið grær. Þá skiljum
við, að það, sem við erum, erum við af Guði. Hann er
okkur allt, og með honum eigum við allt. Bænarmálið
lifnar, það verður okkur jafneðlilegt og að draga andann.
Gefumst þannig í trú Guði á vald, svo að líf okkar og
starf megi verða öðrum mönnum og okkur sjálfum til far-
sældar og fullkomnunar — helgað honum og ríki hans.
Hann getur látið meira verða úr lífi okkar en við sjálf.
Og það mun aldrei að eilífu upprætt verða.
Og bjartsýni trúarinnar grær. Boðskapur Jesú var og er
fagnaðarerindi. Þegar hann mælti: Guðs ríki er nálægt,
þá brosti sólskin í hlíðum Galíleufjalla og Genesaret ljóm-
aði eins og gullstrengja harpa. Gleði gagntók menn, yfir
Guði og því, að þeir væru sjálfir til. Hann líkti Guðs ríki
við dýrlega brúðkaupsveizlu. Hún var þegar hafin. „Hvort
geta brúðkaupssveinarnir fastað, meðan brúðguminn er
hjá þeim,“ sagði hann um lærisveina sína. Hann las á
blöðum liljanna lögmál Guðs. Hann sá hönd hans vernda
blikandi vængi spörvanna í loftinu. Enginn þeirra féll til
jarðar án vilja hans. Og ennþá miklu fremur vakti föður-
forsjón Guðs yfir mönnunum. Jafnvel hárin á höfði þeirra
voru talin. Haf dauðans lukti ekki sjónarhring þessa lífs
í augum Jesú: „Ég lifi og þér munuð lifa. Hver sá, sem
lifir og trúir á mig, hann skal aldrei að eilífu deyja.“
Við síðustu máltíðina hughreysti hann þannig lærisveina
sína: „Héðan í frá mun ég alls ekki drekka af þessum
ávexti vínviðarins til þess dags, er ég drekk hann nýjan með
yður í Guðs ríkinu.“ Frammi fyrir dauðadómi og kross-
festingu mælti hann: „En upp frá þessu mun manns-
sonurinn sitja til hægri handar Guðs kraftar." Og um
endurkomu sína með Guðs ríki hingað á jörð: „Nemið
líkingu af fíkjutrénu, þegar greinin á því er orðin mjúk
og fer að skjóta út laufum, þá vitið þér, að sumarið er
í nánd.“
Við þennan boðskap, staðfestan upprisu Jesú Krists