Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 12

10
KIRKJURITH)
frá dauðum, endurfæddust kristnir menn til lifandi vonar.
Eigum við þá að lifa við einhvern eymdar Qg sútar
kristindóm, eins og árið nýja og árin hafi ekkert annað
að færa okkur en ófrið og ófarsæld, blóð og tár, jafnvel
aldurtila menningarinnar og mannkynsins?
Er þá Guð vonarinnar dáinn?
Guð er Guð, þótt geisi bál og eimur.
Guð er Guð, þótt hnatta farist sveimur.
1 eilífð fjarri,
í andrá nærri,
berst öreind smærri
og rúmvídd stærri Guðs heimur.
Bjartsýn hugprýði er undursamlegur aflvaki í barátt-
unni við allar eymdir og böl þessarar jarðar. En þar
bíður okkar fyrst og fremst það hlutverk, að starfa
fyrir Guðs ríki. Þó er það svo, að myrkvist himininn, þá
verður einnig hætt starfinu hér. Þess vegna hefir vitur
maður sagt: Einnig fyrir þetta líf eru þeir dánir, sem
ekki vona á annað. Djarfir og hugsterkir skulum við lyfta
upp höfðum okkar að boði Jesú Krists, fagnandi yfir
eilífri gjöf lífsins. Ef til vill er hnattageimurinn híbýlin
mörgu í húsi föðurins, sem Jesús talar um. Eða verða við-
brigðin fyrir okkur við rof stjörnuhvolfanna, þegar þessu
lífi lýkur, svipuð og fyrir unganum, þegar eggið hans
brestur? Við vitum það ekki. En ekki er unnt að hugsa sér
neitt svo voldugt og dásamlegt, að tilveran sé ekki í raun
og veru þúsund sinnum voldugri sjálf og dásamlegri.
Vonin og vissan um eilífan þegnrétt í þeim heimi á að
vera orkulind allra athafna okkar og lífs. Og sú von mun
aldrei til skammar verða.
En fyrst og síðast, síðast og fyrst er það kærleikurinn,
sem grær — frá eilífð til eilífðar. Því að Guð er kærleikur.
Það er þetta, sem spámenn hins gamla sáttmála leit-
uðust við að boða með sem mestum þrótti, og einn þeirra