Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 15

LJÖÐ.
Þú, eilífi aldanna faðir,
þú, upphaf og lífgjafi vor,
sem gafst okkur geislann hinn fyrsta
og gættir við hvert okkar spor.
Við tignum þig, tilgangur lífsins,
þig, tilfinning ástar og máls,
sem gafst oss af guðsmætti þínum
að ganga í heiminum frjáls.
Þitt hjarta er alheimsins eining,
og æðaslög þín erum vér.
Þar getur ei orðið nein greining,
við getum ei horfið frá þér,
því æðarnar hjartanu helgast
og horfið ei geta því frá,
svo þessvegna, eilífi andi,
við erum og lifum þér hjá.
Er blærinn við blómknappinn minnist
og bifar hið nýfædda strá,
þá hljóma þín hjartaslög, faðir,
í hugsunum vorum og þrá.
Við reynum, í söngvum og sögum,
að samstilla bergmálsins óm
við grunntón frá gígjunni þinni,
hinn guðlega, eilífa hljóm.
Og hrifnir við dáum þín handtök
í hvert sinn, er fræ rís af blund,
þú skreytir það skrúðklæðum lífsins
og skýlir því líknandi mund.
Það einnig er æðaslag hjartans
hins eina, og líkt eins og vér