Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 18

16
KIRKJURITIÐ
Vísindamaðurinn heimsfrægi, dr. Alfred Wallace, segir,
að takmörkun á valdi yfirstéttarinnar í stjórnarefnum og
ráðstafanir gegn fátækrabölinu séu mál málanna.
Einn bendir á hina hörmulegu misskiptingu auðsins,
máttleysi alþýðu að hafa áhrif á þingið og dáðleysi þings-
ins að fá málum framgengt af eigin rammleik. Annar álít-
ur, að kærleikur og bræðralag í sambandi við mannfélags-
skipulagsmálin sé velferðarskilyrðið mikla.
Prestur einn í Bristol segir:
Betur og betur sannfærist ég um, að helzta velferðar-
mál hvers nýjárs sé háar siðgæðiskröfur trúar vorrar.
Vér megum ekki vonast eftir neinum framförum, unz vér
gerum okkur Ijóst, að trú án siðgæðis er einskis nýt.
Stjórnmálabarátta án útsýnis er seyrt viðfangsefni. Trú,
sem reyrð er og bundin játningum, er líf á slokknunarleið.
Gagnsýri trúin stjórnmálabaráttuna, er um leið stefnu-
mið afmarkað. Trú vor hættir þá að vera ambátt lífsins,
en verður lífið sjálft.
„Kirkjan," segir einn, „þarf að verða sameining allra
þeirra, sem elska og ganga í þjónustu allra þeirra, sem
líða.“ Og annar telur, að skipa þurfi nefnd, til að finna
beztu ráð, til að koma á gerðardómum í stað hernaðar.
Einn álítur, að brýnasta þörf þjóðarinnar sé að hugsa, —
að gera sér grein þess, hvað lífið sé, og hvað sé þess vert,
að verja lífi sínu til.
Eitt svar langar mig til að minnast á enn, en höfundur
þess telur aðferðina í því fólgna, að hverfa aftur til lífs-
spekinnar einföldu, sem Kristur prédikaði í fjallshlíðum
Galíleu fyrir 2000 árum. I því fagnaðarerindi felist lykill
að öllum gátum trúarbragða, mannfélags og stjórnarfars.
Þessvegna álítur hann, að fyrsta ætlunarverk líðandi stund-
ar sé að fjarlægja villandi og andstæðar hugmyndir, sem
hnoðazt hafi utan um fagnaðarerindi Krists. Unz það sé
gert, verði skriðið í dufti fyrir mönnum og konum, er
oft séu lítið betri lifandi langsekkjum fylltum peningum,