Kirkjuritið - 01.01.1949, Qupperneq 23

VARNARRÆÐA TERTÚLLIANS 21
sjálfur ritað ýmsar áminningar til slíkra manna. En þegar
hann talar um kristna menn, á hann ekki við þá, sem hálf-
kristnir eru, eða nafnkristnir, heldur hina, sem að hans
dómi bera nafn sitt með heiðri, og voru þær kröfur, sem
hann gerði til kristinna manna ekki litlar. Það er þó ljóst,
að hann hefir komizt í kynni við fjölda einlægra kristinna
manna, sem reiðubúnir voru að láta lífið fyrir trú sína,
þola píslir og misþyrmingar, fremur en láta kúgast. Blóð
þessara manna, segir hann, er útsæði kristindómsins.
I eftirfarandi köflum er vitanlega aðeins hægt að taka
hrafl eitt úr riti hans, en endursegja sumt, svo að unnt
sé að fá nokkum veginn hugmynd um þetta merkilega
varnarrit, sem leiftrar af, er vér lesum það, enn þann
dag í dag, þó að aðstæður séu nú að ýmsu leyti breyttar.
Ritið hefst á þessa leið:
„Valdhafar, þér hæstu tindar rómverskra yfirvalda!
Jafnan sitjið þér hátt, en hæst sitjið þér þó, er þér sitjið
í öndvegi réttvísinnar! En einmitt þá verður niðurlæging
yðar mest, er þér sýnið hugleysi. Þér óttist að rannsaka
málin í einni sök: Þegar kæra er fram borin á hendur
kristnum mönnum. Þá þorið þér ekki að horfast í augu
við sannleikann. Þess vegna reynir sannleikurinn að ná
til yðar á þennan hátt, í riti. Sannleikurinn skríður ekki
né biðst vægðar, og hann undrast það ekki heldur, að
þannig skuli vera við hann skipt. Sannleikurinn veit, að
hann er framandi og hataður á jörðinni. Frá himni er
hann kominn, og á himnum vonar hann að vera elskaður
°g í heiðri hafður. En það er þó eins, sem hann óskar
hér á jörðu: Hann vill ekki vera dæmdur, án þess að
vera heyrður eða þekktur.
Hið fyrsta, sem vér kvörtum yfir vegna sannleikans,
er hið óréttláta hatur gegn kristindóminum. Af hverju
er það sprottið? Það er fyrst og fremst sprottið af van-
þekkingu. Það kemur í ljós, að þeir, sem hata, hætta því,
er þeir öðlast næga þekkingu. Þá verða þeir kristnir