Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 26

24
KIRKJURITIÐ
til kristinnar trúar, sem ekki eru taldir skynsamir, þá er
það líka skrifað á reikning kristindómsins. Þá segja menn:
Þetta voru bara heimskar konur, þvaðursskjóður og
strákastirtlur, sem nú eru gengin yfir í flokk kristinna
manna! Svo ósanngjarnir eru menn jafnvel í hatri sínu,
að eiginmenn reka frá sér kristnar konur sínar, jafnvel
þó kristni þeirra geri þær manni sínum trúrri, og feður,
sem annars þola sonum sínum margvíslega óreglu, svipta
þá arfi, ef þeir gerast kristnir og þannig auðsveipari en
áður. Húsbóndi, sem áður var hógvær, rekur burt þræl
sinn, sem tekið hefir kristna trú og við það orðið hús-
bóndahollari.“
Þá víkur Tertúllianus að illmælginni um kristna menn.
Hann segir, að það sé borið út um þá, að á samkomum
sínum drepi þeir ungbörn og eti og fremji þar hinn svi-
virðilegasta ólifnað. Sé þessu fyrirkomið á þann hátt,
að hundur sé bundinn við ljósastjakann, og þegat mönnum
þyki henta, sé hann ginntur með matarbita. Taki seppi
þá viðbragð og velti um ljósinu, en síðan fremji kristnir
menn hin verstu óhæfuverk í myrkrinu.
Þetta segir hann, að hver maður hafi eftir öðrum, en
engum detti í hug að rannsaka þetta, né ganga úr skugga
um það. Og þó kristnir menn séu umsetnir á alla vegu
af óvinum, Gyðingar hati þá, hermennirnir reyni að sjúga
fé út úr þeim, jafnvel þeirra eigin hjú sitji stundum á
svikráðum við þá, það sé njósnað um þá og oft brotizt
inn á samkomur þeirra, þá hafi það þó aldrei komið fyrir,
að þar hafi fundizt myrt barn eða kristinn maður með
blóðugan munninn.
,,Enda getur hver og einn fundið þetta á sjálfum sér,“
segir hann. „Hver mundi geta hugsað sér það, að fara í
veizlu með ungbarn til að stinga það með knífi, þerra
blóð þess upp í brauðið og eta síðan með góðri lyst?
Eða fremja þar ólifnað, jafnvel með systur sinni eða