Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 33

VARNARRÆÐA TERTÚLLIANS 31
ekki stríðið, sem vér sækjumst eftir, heldur sigurinn. Ef
vér sigrum, ávinnum vér heiður hjá Guði og eilíft líf.
Vér erum teknir af lífi, satt er það! En einmitt með því
wóti náum vér takmarkinu. Vér föllum, en höldum velli.
í dauðanum öðlumst vér frelsi.
Vér eru bundnir við staura, um oss er vafið næfrum og
kveikt í. Vér erum kallaðir staurbúar eða brennendur.
Þetta eru heiðursnöfn! Staurinn er sigurvagn vor, elds-
logamir gunnfáninn. — Þér getið dáðst að þeim, sem í
fornöld liðu af frjálsum vilja píslir og dauða. Mucius
Scaevola stakk ótilneyddur hönd sinni í logandi eld og
sveið hana af. Hvílík hreysti, segið þér! Empedókles
fleygði sér ofan í Etnugíg — hvílkur sálarstyrkur! Og
Dido brenndi sjálfa sig á báli, svo að hún mætti vera trú
frumver sínum. — Hvílík tryggð og hreinlifi! Heimspek-
ingurinn Anaksarkus var marinn til dauðs í mortéli og
hann hrópaði í dauðanum: Hýði Anaksarkusar getið þér
kramið, en sjálfan hann engan veginn — og þér segið:
Dásamlegur heimspekingur, sem gerir skop jafnvel að
dauða sjálfs sín! Og þér segið frá því með aðdáun, er
hórkonan í Aþenu beit úr sér tunguna og skirpti henni
framan i harðstjórann, sem spurði hana um þá, sem
verið höfðu í samsæri með henni. Allt þetta lofið þér og
reisið líkneskjur af þeim, sem þannig hafa gengið óskelfd-
ir í dauðann. En þegar kristnir menn þjást og deyja fyrir
Guðs sakir, þá segið þér: Þeir eru viti sínu fjær!
Ekki gerum vér kristnir menn oss neinar vonir um
að lifa í lofi manna eða líkneskjum, en vér væntum upp-
risunnar og eilífrar sælu hjá Guði.
En haldið þér bara áfram, þér háttvirtu dómarar og
landshöfðingjar! Lýðurinn dáist að yður, er þér fómið
blóði kristinna manna. Haldið áfram að pína oss, dæma
oss og lífláta! Óréttlæti yðar sannar bezt sakleysi vort.
Það er ástæða til þess að Guð leyfir ofsóknirnar. Minnizt
þess, sem þér hafið gert einmitt nú fyrir skömmu. Þér
dæmduð kristna konu á vændiskvennahús, fremur en að