Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 38

36
KIRKJURITIÐ
stæður hinar þrengstu. En það varð honum enginn þrösk-
uldur í vegi til að þjóna Kristi og vera boðberi hans
meðal safnaða sinna, að halda virðingu sinni og embættis
síns í fullum heiðri og hjálpa fjölmörgum af fátækt sinni.
Þegar hann kom í Mýrdalinn, settist hann að í Norður-
Hvammi, sem þá var lagður til sem prestssetur. Var það
þá fremur rýr jörð og illa hýst. En orð var fljótt á því
gert, að þangað þætti flestum gott að koma. Árið 1911
flyzt hann svo til Vikur, — sjálfsagt með stofnun ungl-
ingaskóla í huga, — sem komst þá einnig fljótt til fram-
kvæmda, er hann hafði flutt í kauptúnið, og gerðist hann
þegar fyrsti skólastjóri hans. Kenndi hann síðan við hann
meira og minna um fjölda ára.
Ekki var aðbúðin í Vík girnileg. Innréttaði hann þar
gamla sjóbúð til íbúðar og bjó þar alla tíð til ársins 1933,
er læknishúsið var keypt til prestsseturs, við fráfall Stefáns
heitins Gíslasonar læknis. Voru þrengsli því mikil, en allt
var snyrtilegt og vel um gengið, enda var húsfreyjan
framúrskarandi myndarleg, og unnust þau hjónin mjög.
Margan furðaði á því, að presturinn skyldi geta unað
slíkum húsakynnum, og það þvi fremur, sem séra Þor-
varður var stór í lund og lét í engu misbjóða virðing
sinni. Ef einhver ympraði á því, að húsin væru honum
tæpast samboðin, átti hann til að minna á það, að sá,
sem hann kysi helzt að líkjast og þjóna, hefði heldur
ekki búið í neinum hallarsölum. Og sannast mála var það,
að slík var alúðin, gestrisnin og umgengni öll hjá prests-
hjónunum í Vík, að menn fundu lítt til þrengslanna, sem
þau bjuggu við, en undu sér hið bezta og gleymdist um-
hverfið. Presturinn var ætið glaðvær, alúðlegur og unun
oft að samræðum við hann, og húsfreyjan var mild og
hlý og nærgætin, svo að öllum fannst ánægjulegt að koma
til þeirra, og að þeir færu þaðan jafnan auðugri en þeir
komu. Minnast sóknarbömin margra ánægjustunda frá
þessu prestssetri í Vík.
Séra Þorvarður var óvenjulega vel gerður maður, fastur