Kirkjuritið - 01.01.1949, Qupperneq 64

62
KERKJURITIÐ
yfirsöngvum, gæti sú spurning vaknað, hvenær sú breyt-
ing hafi orðið. Það var árið 1869, er ný hegningarlög voru
sett, er numu úr gildi f jölmargt úr dönsku lögum Kristjáns
5. 1683, meðal annars þær greinar, sem tilgreindar eru
í bréfi landshöfðingjans, 2. febr. 1881, til amtmannsins í
Suður og Vesturamtinu um greftran sjálfsbana. Er bréfið
á þessa leið:
1 bréfi frá 5. okt. f. á. hafið þér, herra amtmaður, skýrt
mér frá, að sýslumaðurinn í Mýra- og Borgarfjarðarsýslu
hafi að áskildu samþykki amtsins leyft að jarða í kirkju-
garði og með venjul. helgisiðum lík af manni nokkr-
um, er hafði fyrirfarið sér með því að drekkja sér í ánni
Hvítá á síðastliðnum vetri, en að sýslumaðurinn hafi þó
verið í nokkrum vafa um, hvort slíkur úrskurður af hálfu
yfirvaldsins væri nauðsynlegur, og því óskað leiðbeiningar
í þessu tilliti.
Fyrir því vil ég tjá yður, herra amtmaður, til þóknan-
legrar leiðbeiningar og birtingar fyrir hlutaðeigandi sýslu-
manni, að ég er yður samdóma um, að hinar eldri ákvarð-
anir um greptrun þeirra manna, er bana sjálfum sér, séu
fallnar úr gildi með 310. gr. hegn.lag., er nemur úr lögum
2—10—4 danskra laga Kr. V., að því, er snertir þá, sem
fyrirfara sjálfum sér, og 6—6—21 sömu laga, og þurfa
prestar því eftirleiðis ekki að leita yfirvaldsleyfis til að
syngja yfir og kasta mold á lík sjálfsbana. Aftur á móti
er það vitaskuld, að prestar mega ekki án leyfis yfirvalda
jarða neinn mann, sem grunur getur verið um, að hafi
beðið bana af völdum annara, og að þeir því, þegar spum-
ing verður að jarða mann, sem misst hefur lífið á sviplegan
eða vofeiflegan hátt, verða að sjá um, að slík rannsókn, og
getur í 33. gr. rggj. fyrir hreppstjóra frá 20. apríl 1880,
fari fram, fyr en jarðað er, og ber sýslum. að hafa eftir-
lit með, að þessu verði gegnt. —
Hér á undan hafa aðeins verið tekin tvö dæmi kirkju-
agans til athugunar. Sýnt hefir verið, hvernig þau breytast
smám saman og verða að engu. Því gæti spurning vaknað