Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 65

Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 65
UM KIRKJUAGANN 63 ^ Það, hvað væri raun réttri eftir af öllum kirkjuaganum hinum forna. Því er fljótsvarað. Presturinn getur neitað að taka mann til altaris, hafi sá gert sig sekan í stórkostlegu, siðferðilegu afbroti. Presturinn verður að vitja þeirra, sem S1tja í varhaldi eða fangelsi, áminna þá og hughreysta. Auk þess má til kirkjuagans telja eftirlit presta með böm- um og gamalmennum, sem færð eru fram á opinberu fé. Ennfremur ber að telja hina almennu skyldu prestsins að áminna söfnuðinn, hvetja hann og laða til að lúta leið- toga sínum og drottni, Kristi. Þau ákvæði, sem snerta P^esta og kandídata og oft eru talin til kirkjuagans, eru það ekki, heldur aðeins framkvæmdarreglur um hæfni til prestsskapar. Nú kemur til álitsgjörðar, hvort breytingar þessar hafi haft nokkurn rétt á sér. Vitanlega verður að hafa það hug- fast, að verið sé að fjalla um málefni rikiskirkju. Ef litið er á bannfæringuna, þá er eðlilegt, að hún hverfi úr sög- unni. 1 lúterskum sið er refsing skvt. kirkjuaganum fyrst °g fremst áminning til betra lífemis. Að neita manninum Pni sakramentið er ekki dómsáfelling heldur kröftug áminning um það, að brot hans hafi verið svo stórt, að hann þurfi að iðrast og ganga svo til sátta við Guð og öðlast fyrirgefningu hans, sem fyrirheitin er í kvöldmál- tíðarsakramentinu. Hins vegar þýddi það, að reka mann- inn úr kirkjunni með hinu meira banni fyrir segjum 200 ár- nm, sama sem að gera hann landrækan. Því fengi hann ekki að vera innan kirkjunnar, þá hlyti hann að eiga aðra trú en þjóðardrottinn sinn, en skvt. reglunni cujus regio V0eri hann þá óhæfur til að njóta borgaralegra réttinda °g yrði ekki umliðinn í þjóðfélaginu. Myndast því sú rétt- arskoðun, að hver, sem skírn hefir tekið, yrði að eiga tilkall til dvalar innan veggja kirkjunnar, þótt takmarka hyrfti ef til vill, að einhverju leyti réttindi hans. Nú orðið er það þá svo, að menn ákveða sjálfir, hvort þeir teljist til þjóðkirkjunnar eða annarar kirkjudeildar eða jafnvel engrar. En þjóðkirkjan hefir engin tök á að losa sig við
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Kirkjuritið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.