Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 71

69
TRÚÐUR VORRAR FRÚAR
henni sitjandi á háum stóli, og umhverfis höfuð hennar
Var perlubaugur. Hann gætti að því, að fellingar klæðanna
hyldu fætur hennar, sem spámaðurinn mælti um: „Unn-
usta mín er eins og lokaður garður.“
Stundum hafði hann hana með andlit bams, sem er
fullt náðar, og hún virtist segja: „Drottinn, þú ert minn
Guð!“
f klaustrinu vom líka skáld, sem settu saman á latínu
1 bundnu máli og óbundnu lofgerð um hina blessuðu mey
Maríu, og þar var meira að segja maður frá Picardie,
sem orti á máli alþýðunnar rímuð ljóð um jarteiknir
vorrar frúar.
III.
Þegar Barnabas sá þvílíka lofgerð og slíka uppskem
góðra verka, þá harmaði hann sáran fáfræði sína og
heimsku.
— Æ, andvarpaði hann; hann gekk einn í litla, skugga-
sæla klausturgarðinum. Mikill ólánsmaður get ég verið,
ég get ekki lofað á verðugan hátt heilaga móður Drottins,
eins og bræður mínir, hana, sem ég hefi gefið hjarta mitt.
Æ, ég er ólærður og kann enga list, og hvorki hefi ég
til þjónustu við þig, helga mær, uppbyggilegar prédikanir,
né ritgerðir með vísindalegri niðurskipun, né fögur mál-
verk, né líkneski gerð með nákvæmni, og ekki heldur
kvæði með réttum hendingum og í stuðla skorðum. Ég
hefi ekkert, ekkert!
Svona kveinaði hann og sökkti sér ofan í þunglyndi.
Eitt kvöld sátu klausturbúamir og spjölluðu saman sér
til gamans, og þá heyrði hann einn þeirra segja söguna
af munki nokkrum, sem ekki kunni skapaðan hlut að
fara með nema Ave María. Allir fyrirlitu hann fyrir fá-
fræðina, en þegar hann dó, spruttu upp úr munni honum
fimm rósir til heiðurs stöfunum fimm í nafni Maríu.
Helgi hans varð þannig lýðum ljós.