Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 72

70
KIRKJURITIÐ
Þegar Barnabas heyrði þessa sögu, dáði hann enn að
nýju mildi meyjarinnar, en hann huggaðist þá ekki af
þessu dæmi um velþóknanlega burtför, því að hann var
fullur vandlætingar og þráði að veita þjónustu sína meyj-
unni, sem er á himnum.
Hann leitaði ráða, en fann engin, og honum varð með
hverjum degi þyngra í skapi. Loksins bar það við einn
morgun, að hann var glaður og kátur, þegar hann vakn-
aði, og hann flýtti sér út í kapelluna, og þar var hann
meira en eina stund dags. Hann kom aftur eftir matmál.
Upp frá þessu fór hann á hverjum degi út í kapell-
una, þegar hún var mannlaus, og hann dvaldist þar mik-
inn hluta þess tíma, sem hinir munkarnir höfðu til lær-
dóms- og listariðkana. Hann var ekki framar hryggur
og bar sig ekki lengur illa.
Svo undarlegt hátterni vakti forvitni munkanna.
Þeir spurðu hver annan, hvers vegna bróðir Barnabas
sæktist svo mikið eftir einverustundum.
Ábótinn, sem var skyldugur að vita allt um framferði
munka sína, ákvað að njósna um Barnabas, þegar hann
væri einn. Svo var það einn dag, þegar Barnabas hafði
að vanda lokaði sig inni í kapellunni, að herra ábóti fór
með tveimur öldungum klaustursins til að komast að, hvað
um væri að vera.
Þeir horfðu gegnum rifur á hurðinni og sáu Barnabas
frammi fyrir altari hinnar blessuðu meyjar. Hann stóð
á höfði og lék listir með sex eirkúlum og tólf handsöxum.
Hann iðkaði til heiðurs Guðs móður íþróttirnar, sem
hann hafði getið sér mesta frægð fyrir. öldungarnir hróp-
uðu hneyksli og guðlast, því að þeir skildu ekki, að þessi
einfaldi maður þjónaði með allri list sinni og kunnáttu
hinni helgu mey.
Ábótinn vissi, að Barnabas var saklaus sál, en hann
hélt, að hann væri orðinn vitlaus. Þeir bjuggust nú til að
draga hann þrír saman í snarheitum út úr kapellunni,
en þá sáu þeir, að hin blessaða mær sté niður af altarinu