Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 78

Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 78
Kristsmyndin í jólaheftinu. I jólahefti Kirkjuritsins 1947 var birt hin undurfagra Krists- mynd Bertu Valerius, og í orðum, sem myndinni fylgja, segir ungfrú Ingibjörg Ólafsdttóir réttilega, að myndin sé mikið þekkt, „sérstaklega síðan spíritistar tileinkuðu sér hana.“ Ég þykist vita, að ýmsa lesendur muni fýsa að vita einhver frekari deili á þessu máli, en saga Kristsmyndarinnar er í fám orðum þessi: Ungfrú Berta Valerius átti heima í Stokkhólmi, og í einka- kapellu þar í borginni hefir myndin verið geymd. Ungfrú Vale- rius lærði hvorki að teikna né mála, og aðra mynd gerði hún ekki um dagana. Það var árið 1856, að einhver dularrödd sagði Bertu Valerius, að hún ætti að fá sér tæki til að mála, því að henni væri ætlað að gera mynd af frelsaranum. Henni brá við þessa óvæntu skipun, og þótti henni þetta í byrjun slík fjarstæða, að hún leiddi málið alveg hjá sér. En dularröddin gáfst ekki upp. Hvað eftir annað talaði hún til ungfrú Valeríus, hvatti hana til að hefjast handa og kvaðst vera óánægð með myndimar af hinum blóðuga, deyjandi Kristi. Hún sagðist mundu stjórna hendi hennar til að gera nýja Kristsmynd, mynd af hinum lif- andi friðarhöfðingja. Hann væri enn hinn lifandi leiðtogi mann- anna, og þannig ættu þeir fremur að minnast hans, en sem hins deyjandi, þjáða harmkvælamanns. Og hin dularfulla rödd talaði til hennar eitthvað á þessa leið: Það er ætlunarverk þitt að mála þessa mynd, og þegar því er lokið, skaltu fá að hverfa hljóðlega af jöröunni. Nú var svo komið, að Bertu Valerius þótti sér ekki undan- komu auðið, hún yrði að leggja út í þetta furðulega fyrirtæki. Hún kunni ekkert í málaralist, og herini datt ekki í hug að fara að afla sér fræðslu um hana. En hún gerði það, sem henni var sagt, hún náði sér í tæki til að mála, og þegar hún hóf verkið, fann hún, að hendi hennar var stjórnað og að hún var á valdi einhvers annars afls, se mtil verksins kunni. Stundum liðú langir tímar svo, að hún snerti ekki á myndinni, en svo komu þau augnablik, að hún þóttist kenna hinnar dularfullu nálægðar
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.