Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 5
Við lind krossins.
[Lag: Fyrst boðar Guð].
Höf. þessa sálms kom á sýningu kirkjumuna,
er frú Unnur Ólafsdóttir hefir gjört. Var þar
meðal annars saumuð altaristafla, mynd af
hind, sem teygar af lind, er fellur undan krossi,
og minnir á upphaf 42. Davíðssálms: Eins og
hindin, sem þráir vatnslindir, þráir sál mín þig,
ó, Guð. Varð þá sálmurinn til.
Af lífsins vatni láttu falla niður
um leynistigu sálar dropa smá.
IVlitt hjarta brennur, hrópar, knýr á, biður,
ó, heyr mig Guð minn! Veit mér svölun þá,
sem hind er þorstans hitakvalir slekkur
í hreinum bergvatnsæðum — er hún drekkur.
Hver grópar krossins grýtta veg í klæði?
hann genginn er og staðnæmzt hér við lind.
Sjá guðdóm Krists í geisladýrðar flæði.
f gulli krossins speglast heilög mynd,
með upprisunnar eilífð sér að baki
og æðsta frið — í mildu handartaki.
IVIinn eigin verðleik ætla ég að skoða
við uppsprettunnar silfurtæra hyl.
Af lífs míns neista leggur daufan roða.
Hans logi megi vaxa himins til.
Frá almættinu upphaflega sprottinn —
í útlegð — til að finna aftur drottin.
Ó, hjaðnið niður hismisbólur þunnar,
allt hverfult glys í tímans fölsku mynd.
Ó, hverfið allir heimsins svalabrunnar,
við herrans kross ég varir mínar bind.
Þótt rísi úthöf — ógni í villtri trylling,
það ei mig sakar — hér er lífsins fylling.
Ragnhildur Gísladóttir.