Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 9

UM SÁLGÆZLU
167
uis komi maður, sem búi yfir þungum áhyggjum yfir
einhverju eða skorti hið innra með sér frið og jafnvægi.
^ví lengra sem á samtalið líður, finnur presturinn, að hér
er eitthvað óvenjulegt á ferðum. Þá vaknar þessi spurn-
iflg: Er þessi maður sjúkur eða heilbrigður?
Vér skulum nú hugsa oss, að presturinn sé nógu vel að
Ser til að þekkja ýms einkenni sjúklegs sálarástands. Þá
getur hann ekki aðeins áttað sig á því, að ekki má ræða
við þennan mann eins og hann væri heilbrigður né ætl-
ast til hins sama af honum og þeim, sem hafa heilbrigða
sál í heilbrigðum líkama, — hann getur ef til vill einnig
látið sér detta í hug, hvaða tegund af sjúkdómi er að
byrja í manninum. Ef til vill er þarna um að ræða mann,
Sem ekki getur lifað heilbrigðu trúarlífi eða siðferðislífi,
af því að hann er á valdi einhverra sjúklegra ástríðna.
Hann er í álagaham, sem hann þarf að komast úr, til
Þess að geta staðið sem frjáls maður og barn Guðs and-
sPænis hinum eðlilegu vandamálum mannlegs lífs. Allir
kannast við það, hvernig ýmsar eiturnautnir verka á til-
finningalíf manna, hugsun og hvatir. Þar eru einkennin
svo glögg og ótvíræð. Segja má, -að maðurinn sé á því
aUgnabliki haldinn af sjúkdómi, sem geri honum ómögu-
iegt að lifa eðlilegu trúarlífi. Þannig getur einnig verið
ástatt um hann af völdum annarra orsaka, sem alls ekki
standa í neinu sambandi við neitt, sem inn í sjálfan lík-
amann fer, heldur ef til vill vissar skynjanir, sérstakar ytri
ástæður, eða hugsanaflækjur (kompleks), sem myndazt
hafa fyrir langa löngu eða á löngum tíma.
Hafi nú presturinn komizt að þeirri niðurstöðu, að um
sjúkan mann sé að ræða, hlýtur næsta spurningin að
Verða sú, hvað hann geti fyrir hann gjört. Nú skulum
vér hafa það hugfast, að skylda prestsins nær raunveru-
lega lengra en ég gerði ráð fyrir áðan. Prestinum er falið
að predika Guðs orð, og er það tekið fram í prestaheitinu.
En þar er einnig ákveðið um fleira. „Ég bið þig þess,“
segir biskupinn við vígsluna, „að þú styðjir lítilmagna, lið-