Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 29

187
UM SÁLGÆZLU
þróast. Þá eru ennfremur hin flóknu og vaxandi vanda-
rnál nútímans, sem ekki verða allskostar leyst með hefð-
bundnum starfsvenjum kirkjunnar, eða eftir forskriftum
helgisiðabóka. Og loks gera hinar stórstígu framfarir á
Þessu sviði og mikla, rökrétta og markvísa reynsla sál-
sýkisfræðinnar kröfur til okkar prestanna, að við kynn-
um okkur þetta og sýnum því þann sóma, sem væri það
eitt af aðalfögum guðfræðinnar, og undirstaða að hinu virki-
lega guðfræðinámi. Nefni ég þá einkum praktiska sálar-
fræði, sálsýkisfræði og trúarlífssálarfræði. Og um leið
verði kandidötum gjört að skyldu að vera einhvern vissan
tíma á geðveikrahælum.
Með þessu er ekki meint það, að prestar landsins verði
gerðir að einskonar læknum, eða að þeir fari að halda
sig vera jafningja þeirra, þegar um sálsjúkt fólk er að
r8eða, heldur að slík menntun og reynsla geti orðið leið-
ersteinn kristinnar sálgæzlu.
Kristin sálgæzla, sem hefir stoð sína í magnþrungnu og
auðmjúku bænarþeli, lætur ekkert mannlegt vera sér óvið-
komandi, né koma sér á óvart. Sálgæzlustarfið er því ekki
eingöngu miðað við hina sjúku, heldur alla menn jafnt,
veila sem heila. Og það væri líka mikill misskilningur
að halda það, að þeir, sem leita aðstoðar sálusorgarans,
séu ekki heilbrigðir. 1 reyndinni verður sálgæzlan and-
leg handleiðsla, þar sem hinn heilbrigði fær ráð og leið-
beiningar í hinum mörgu og ólíku vandamálum daglegs
bfs, sem hvortveggja geta verið siðferðilegs eða trúarlegs
eðlis og einnig algjörlega’ veraldlegs. Það er leitazt við að
hjálpa honum að yfirstíga erfiðleikana og hjálpa hon-
um að sigla fram hjá hættunum. En gagnvart hinum
sjúku er leitazt við að gefa þeim styrk og losa þá við allt,
sem meinar batanum að koma, eða að öðrum kosti að
gera hlutskifti þeirra léttbærara.
Sálgæzlan gerir sig á þennan hátt gildandi bæði í and-
legum efnum sem veraldlegum. En hvort sem er, þá
byggir hún ávallt á trúarlegum og siðrænum grundvelli.