Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 33

UM SÁLGÆZLU
191
Svo mikið er í húfi, svo mikil er ábyrgðin, svo dýrmæt
er sú stund, er sál leitar skilnings og samúðar annarar
sálar, að vel getur oltið á velferð heillar æfi manns. Það
leiðir því af sjálfu sér, að sálgæzla unnin af samvizku-
semi hins trúa þjóns er tímafrek, sem krefst rækilegrar
íhugunar og mannþekkingar, og má þá presturinn heldur
ekki vera hroðvirkur. Hann verður að fórna löngum
tíma, ekki í eitt einasta skipti, en reyna að stemma þannig
á að ósi, að það leiði eins og af sjálfu sér, að maðurinn
komi aftur, já aftur og aftur, af því að hann finnur, að
til einhvers sé að vinna. Á slíkum augnablikum verður
skriftabarnið að finna samúð og skilning, á þann hátt, að
Það sé fullkomlega metið sem maður. Við það vex honum
kjarkur og einurð til að lifa lífinu. Við það fær hann
ennfremur traust á prestinum og finnur, að á honum má
byggja, að það sé eitthvert hald í honum, sem virkilegt
°g raunhæft gildi fyrir hina leitandi sál. Hinar leyndustu
hugsanir losna úr læðingi og fá heilnæma útrás, því að
Þeir, sem koma til prestsins síns til að leita ráða, gera það
af innri þörf. Þeir eiga sinn eiginn skinheim, sína eigin
sögu, er lýsir margháttaðri reynslu í gleði og þungum
raunum. Það er venjulega löng saga, sem ekki liggur
svo ljóst fyrir í upphafi, þegar fara á að segja frá henni,
en hún kemur fram, í fyrstu e.t.v. slitrótt og ósamstæð og
nieð tímanum í fullri heild. En á meðan verður presturinn
Umfram allt að vera góður hlustari. Það verður skrifta-
barnið að finna vel, því að athygli þess er þar vel á
verði og í byrjun jafnvel full af tortryggni. Það er a. m.
k. mjög næmt fyrir öllum áhrifum frá prestsins hálfu,
bæði þeim sem laða og hinum, sem hrinda frá, og þeim
ekki sízt. Og í þessum efnum gildir lögmálið, að hægara
er að rífa niður en byggja upp. Það er þá einnig nauð-
synlegt, að ekki sé gripið fram í með ónauðsynlegum at-
hugasemdum eða dómum. Heldur ekki, að presturinn
fari að telja upp hliðstæð eða gagnstæð dæmi úr sínu
eigin lífi eða annara, sem vitanlega geta orðið sjálfsögð,