Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 34
192
KIRKJURITIÐ
en ekki fyrr en tími er kominn til þess. En það má aldrei
vera fyrr en maðurinn hefir ausið sér út og hin virkilega
uppbygging byrjar. Því að sálgæzlan er ekki samtal,
heldur eintal sálar frammi fyrir sýnilegum augum og
eyrum, sem eru í meðvitund hennar fulltrúar og verkfæri
æðri máttarvalda. Skriftabarnið, sem finnur skóinn kreppa
að og veit bezt sjálft hvar hann kreppir að, lætur sig
ekkert annað varða en sjálft sig og sín eigin vandamál.
Og loks þegar öllum hugarfylgsnum hefir verið lokið upp,
þá fyrst er beðið um ráðleggingar og handleiðslu holl-
vinar, en þá reynir kannske fyrst á háttvísi sálusorgar-
ans, sem verður að gæta sín fyrir þröngsýni og hleypi-
dómum, en fara um veilurnar mjúkum höndum, svo að
ekki sé ýft heldur grætt. Skriftabamið hefir bæði sjálf-
rátt og ósjálfrátt ýft upp gömul og ný sár með játningum
sínum, og nú er það hlutverk prestsins að græða þau.
Þá verðum við einnig að gæta okkar vel, að láta okkur
ekki henda það, sem hinn trúaði og gagnmerki, danski
sálsýkisfræðingur Schou segir, að kirkjan hafi gert sig
um of seka í, en það er þetta: Að hún leitist ekki við
að skilja hvern einstakling eins og hann er, hina sérstæðu
og sérkennilegu skaphöfn hans, en vill móta hann
í sérstakt form. Hann heldur því fram, að trúar-
þráin sé mjög sterk með okkar kynslóð, og af þeim
ástæðum, sem fyrr getur, sé oft leitað annað en til
kirkjunnar. Menn verði ekki þannig steyptir í eitt og
sama mót, þeir verði að eiga persónulega trú, og hafi
rétt til þess. Og einmitt þess vegna verði prestar nú-
tímans að skilja hina margvíslegu manngerð og þar sé
sú manngerðin ekki þýðingarminnst, er hafi hið sjúklega
sinni.
Þetta er vissulega sönn og holl hugvekja fyrir okkur,
því að svo er márgt sinnið sem skinnið. Sá góði og
gamli málsháttur er í fullu gildi. Og hvað hefir hann
að kenna okkur? Hvorki meira né minna en það, að í
fyrsta lagi verði að taka hvern mann eins og hann er,