Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 38

196
KIRKJURITIÐ
Hún krefst mikils starfs, en er um leið heillandi og lær-
dómsrík.
Prestsleg þjónusta við sjúka menn í heimahúsum þarf
einnig að verða meiri en er. Og þó að segja megi, að
þeir séu meðal vina að jafnaði, finna e. t. v. engir meira
til þess en þeir, hve einangraðir þeir eru frá lífinu, er
þeir sjá starfandi fólkið allt í kringum sig. Þeir, sem
þannig þurfa lengi að vera rúmliggjandi, fyllast oft beiskju
og lífsleiða, sem presturinn ætti að geta frelsað þá frá.
Þá eru það hinir mörgu, sem orðið hafa fyrir því þung-
bæra hlutskifti að verða öryrkjar á bezta aldri vegna
slyss eða vegna afleiðinga einhvers sjúkdóms. Oft er hér
um að ræða fyrirvinnu heimilis, föður eða móður margra
barna. Þau verða úrtölufé í starfi lífsins, eða að það
eru börn, sem ekki fá starfsþrá sinni og starfsgleði svalað
í leikum við systkin eða jafnaldra glaða og ærslafulla.
Þessu fólki þarf að krydda lífið, og duga þá engin gervi-
föng heldur raunverulegt vítamín, sem gefur þeim and-
legan styrk og jafnvægi.
Þá vil ég að lokum minnast á hina ríku og aðkallandi
þörf, sem er hér fyrir sérstaka sjúkrahúspresta. Hér á
landi eru nokkur stór sjúkrahús, og flest eru þau í
Reykjavík. Sjúkravitjanir presta eru þar að vísu tíðar og
veita mörgum ómetanlega hjálp. Þetta getur þó aldrei orðið
annað en aukastarf, því að þjónandi prestar höfuðstaðar-
ins eru önnum kafnir við tíðar ræðugjörðir og almenn
prestsverk. 1 þessum sjúkrahúsum liggur fólk hvaðan-
æva af landinu, margt af þessu fólki þekkir ekkert prest-
ana hér, og þeir heldur ekki það. Persónulegt samband
getur því í fæstum tilfellum tekizt, og verður þá sálgæzla
óhjákvæmilega engin eða lítil — aðeins nokkur hlýleg
orð, stundarsnerting, sem að vísu gerir gagn, en getur
ekki fullnægt þörfinni.
Hér þyrfti að vera fastur starfsmaður, prestslærður
og vígður maður, sem væri á sjúkrahúsinu allan daginn.
Verkefni hans væri þá fyrst og fremst það að kynnast