Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 40

198
KIRKJURITIÐ
Þá megum við heldur ekki gleyma hæli eins og Kleppi,
sem skiljanlega þyrfti að hafa trúaðan sérkunnáttu og
sérhæfileikamann umfram þá, sem starfa í hinum al-
mennu sjúkrahúsum. Þá virðist og nauðsynlegt, að upp
kæmi hvíldarheimili fyrir fólk, sem ofþreyta amaði að
eða hefði léttari taugaveiklun. Og þyrfti slíkt heimili að
vera undir umsjá prests og læknis í senn.
Sjúkraprestshugmyndin er ekkert ný af nálinni. Hún
er víða rædd og henni hefir verið komið á hér á landi.
Á Laugarnesspítala var ávallt prestur starfandi, á meðan
hann stóð, og eftir því, sem ég bezt veit, hefir það starf
haldið áfram meðal sjúklinganna, þó á öðrum stað en
nú. Á elliheimilinu Grund er og starfandi prestur, sömu-
leiðis hefir Garðaprestur starfað á Vífilsstöðum og Mos-
fellsprestur á vinnuheimili berklasjúklinga í Mosfellssveit.
Allt þetta starf hefir haft mjög mikla þýðingu og gefur
vissu fyrir því, að sé prestur valinn til að taka að sér
vissan hóp sjúklinga á sjúkrahúsum eða utan þeirra, mun
það starf bera ríkulega ávexti bæði þjóðfélagslega og trú-
arlega. En það er einmitt takmark kristinnar sálgæzlu.
, Þorsteinn L. Jónsson.
Sjónarmið læknisins.
L
Á síðastliðnu hausti flutti ég erindi á fundi í Hallgríms-
deild Prestafélags Islands, og birtist það síðar í timarit-
inu Víðförla. Erindi þetta fjallaði um læknisfræðilega sál-
gæzlu og um samstarf presta og lækna á því sviði. Sálgæzla
í læknisfræðilegum skilningi er tvíþætt. Annarsvegar er
sjúkrahjálpin, — lækning sálsjúkdómanna, hinsvegar and-
lega heilsuverndin, sem miðar að viðhaldi og eflingu and-