Alþýðublaðið - 09.05.1923, Blaðsíða 2

2
ALíNYÐUBLAÐIÐ
Göo ömakslanD.
Ég v@rð að f=6Rji það, að
mér blöskraði um dHginn að
heyra verðið á naatakjötinu nýja,
sem hér var á boðstóíum. Ég
veit ekki, hvort öðrurn héfir farið
eins, og ég er ekki heldur viss
um, að ég heiði verið eins hissa,
ef ég heiði ekki verið nýbúinn
að taía við einn af eigendum
nautanna, sem þá voru seld
hingað tii slátrurar. Sagði hann
mér, að hann (og aðrir, bjóst
hann viði hefði fengið 60 aurá
fyrir pundið í kjötinu upp og
ofan. Verður ekkí ságt, , ’áð hann
sé neitt tiltakanlega sæll af því
tyrir alla fyrirhöfn sína.
En með sjálfum mér varð ég
þó teginn vegna eigin efna, því
að ég bjóst við að geta orðið
þessa lága verðs aðnjótandi,
enda hefir sá maður þess fulla
þörf, sem bæði hefir lélega at-
vinnu og lágt kaup, eins og ég
og mínir líkar, — verkámenn.
Mér brá því meira en lítið í
brún eða heidur eins og ég
sagði áðan blöskraði, þegar ég
fékk að vita, að kjötið var selt
á i kr. og 20 au. pundið í því.
sem ódýrast var, en i kr. og
30 au. og 1 kr. og 40 au. í því,
sem betra var. Eftir þessu kostar
meira en annað eins að selja
kjötið, þótt slátrun sé talin með,
og kostar að framleiðá það og
koma því á markað. Annað-
hvort er nú, að salan er erfið
og kostnáðarsöm, eða ekki fer
hjá því, að sá, er hana annast,
fær góð ómakslaun; að minsta
kosti vildi ég heldur selja 20—30
pund af kjöti á dag heldur en
standa kófsveittur og kolsvartur
í kolavinnu i 10 klukkutíma og
fá sama íyrir.
Mér finst þetta svo gott dæmi
um það, að g(5ða atvinnu megi
hafa hér í Reykjavík, þótt við,
verkamenn, verðum þess sjaldan
varir, að ég get ekki stilt mig
um að biðja »Alþýðublaðið< að
Ijá þessari smágrein um það rúm.
Veit ég ekki betur en það, sem
hér er saj;t, sé satt, en ef svo
er ekki, vænti ég, að þeir, er
sannará vita, leiðrétti.
Ritað í ipríllok 1923,
Ver/amaður.
Franskiif þlng-
fnndnr.
Poincaré gengur af göflunum.
Á árdegisfundi < fulltrúadeild
franska þingsins föstudaginn 23.
roarz lenti þeim heldur óþyrmi-
fega saman, stjórnarforsetanum
Poincará og þingmanninum Ber-
thon úr fiokki byltingarsinnaðra
já'naðarmanná. Fundinum varð
tvívegis að slíta, og varð bar-
dagi úr í annað skiftið. Fundinum
er lýst svo í útlendum blöðum:
Tilefnið til þessa hneykslis var
tiliaga frá jafnaðarmauninum
Bracke um að fresta atkvæða-
greiðslu um bráðabirgðafjárveit-
ingts, þar til hin sérstaka fjár-
veiting tii athafnanna í Ruhr-
héruðunum yrði lögð fyrir deild-
ina til umræðu. Btacke minti á,
að jafnaðarmenn hefðu þegar f
febrúar viljað fá Ruhr-héraða-
herförina til umræðu, en hætt
við það, þar eð stjórnin lýsti
yfir því, að hún myndi skýra
trá því máli við fjárlagaumræð-
una. í þrjár vikur heíði þegar
verið reynt að fá málið á dag-
skrá, en aldrei tekist. Áttu nú
þingmenn að halda páska án
þess að hafa fengið neitt að
vita um þetta stórkostlega mái?
Pojncaré svaraði, að stjórnin
hefði daginn áður fengið langt
spnrningabréf um fjárveitinguna
til Ruhr-héraða herfararinnar frá
fjárveitinganefnd deildarinnar, og
hefði stjórnin beðið um frest til
þriðjudags, því að fyrst yrði að
fá skýrslur frá Degoutte hers-
hörðingja. Formaður fjárveitinga-
nefndarinnar bætti því við, að
jafnskjótt sem svar stjórnarfor-
setans væri komið, skyldi grein-
argerð íyrir iagafrumvarpinu um
hina sérstöku íjárveitingu lögð
fyrir deildina. Yrði það í síðasta
lagi á þriðjudagskvöld (27. marz).
Berthon talöi bæði svar stjórn-
arinnar og ummæli tormanns
fjárveitingánefndar Ivíræð. (Mót-
mælj.) Hefir stjórnarforsetinn
gefið nokkrum vinum síuum meðal
hægri manna og ef til vilí nokkr-
um vinutn meðal róttækra í skyn,
að hann yrði að hindra uœræður
um þetta stórkostlega mál? (Köll
frá hægri mönnum og miðflokkn-
um.)
Poincaré: Stjórnin er reiðu-
búin að láta deildinni í té skýrsl-
ur um töku Ruhr-héraðanna
jafnskjótt aem hún óskar þess.
En þar sem stjórnin rasar ekki
að því fyrir ráð frarn, hefir hún
sínar ástæður fyrir því. Hún ótt-
ast óhugsuð afskifti af máiinu
frá vissri hlið. (Fjörug mótmæli
frá vinstri hfiðinni.)
Bertbon: Menn vita þegar, að
stefna stjórnarforsetans Poincarés
f Ruhr-héraðamálunum er vit-
leysisleg. (Hamslaus mótmæli frá
hægri híiðinni.)
Poincaié: Hik stjórnarinnar
skýrist með nokkrum greinum
í biöðum byltingarsinnaðra iafn-
aðarmanna, sem höfundar þeirra
fá að verja fyrir dómstóiunum.
(Ákaft samþykki hægra megin,
— háreysti yzt vinstra megin.)
Berthon: t>ér eruð í snörunui
hjá Daudet. Ég undrast, hversu
mjög hann getur þjarmað að
yður.
Poincaré heimtáði, að þesst
s'ðustu orð yrðu bókuð — >þeim
manni til skammar, er ekki sveifst
að viðhafa þau.<
Varaforseti deildarinnar kvaðst
hefðu ámint Berthon, et hann
hefði tekið eftir orðum hans.
Berthon: Ég get yfirleitt ekki
skiiið, hvernig kooungssinninn
Daudet getur haft svona óheyri-
lega mikil áhrif á stjórnarforset-
ann.
Daudet: Ég fæst ekki um,
hvað málaflutningsmenn segja.
VaiHant-Conturier (jafnaðar-
maður): Stigamaður!
Daudet: Þýzki njósnari! Svik-
ari! (Ákaft uppnám í deildinni.
Skammir dynja frá báðum hlið-
um.)
Þegar hávaðanum lauk í bili,
hélt Berthon áfram ræðu sinni:
Af hvaða ástæðu lætur stjórnar-
forsetinn undan airæði Daudets?
D glega kaliár stjórnartorsetinn
eftir ósk Daudets á innanríkis-
ráðherrann til þess að geía hon-
um fyrirskipanir.
Daudet: Þér viljið, ef til vill,
að óhegnt sé Iátið myrða Frakka?
Vaillant-Conturier: Hver hefk
látið myrða Jaurés?
Eerthon: Er það undaríegt,
þegar svo stendur á, þótt mena