Kirkjuritið - 01.09.1949, Blaðsíða 70

228
KIRKJURITIÐ
dómi að hvika hið minnsta frá því, sem satt var og rétt.
Tókst honum svo farsællega að stjórna málefnum safn-
aða sinna, að þar varð engin sundrung, þótt Kirkjufélag
Vestur-lslendinga klofnaði í tvennt vegna guðfræðiskoðana
og í flestum byggðum þeirra væru viðsjár með mönnum
af þeim sökum. Hann vann að útgáfu sálmabókar og helgi-
siðareglna Vestur-lslendinga og var í ritstjórn Sameiningar-
innar, tímarits Kirkjufélagsins, 1913—1920. Á hann þar
ýmsar góðar greinar um kristilegt starf, einkum með
börnum og unglingum. Einkennir léttur og lipur stíll allt,
sem hann skrifaði.
Gróandi var í starfi séra Friðriks öll árin, sem hann
vann í Argylebyggð. Þau urðu 22. Ræturnar, sem tengdu
þau hjón og börn þeirra við byggðina, voru svo traustar,
að erfitt reyndist að taka sig upp þaðan, þegar að þvi
leið.
Tuttugu árum eftir brottför séra Friðriks frá Argyle
kom ég þangað til safnaða hans. Varð mér þegar Ijóst,
hversu hann hafði unnið þar ágætt prestsstarf. Kirkjurnai',
sem hann hafði látið reisa þar, voru einhverjar vistlegustu
og fallegustu kirkjurnar í Islendingabyggðum vestra, enda
var séra Friðrik smekkmaður hinn mesti og hafði hinar
beztu forsagnir á öllu, er smíða þurfti, og sjálfur smiður
góður svo sem verið hafði faðir hans. Undir kirkjuveggjum
sá ég einnig trjágróður, og hafði kona hans hlúð að
fyrrum. Þannig greri einnig í byggðinni upp af því, sem
séra Friðrik hafði sáð með prédikunum sínum og öðru
starfi. Mörgum varð það fyrst að spyrja um hann og
margir báðu að heilsa honum. Létu ýmsir einhver orð
fylgja kveðjunni, og blikaði þá stundum á tár í augum.
Fermingarbörn hans vildu láta hann vita, að þau hefðu
aldrei gleymt því, sem hann hafði kennt þeim, eða þau
væru enn kennarar við sunnudagaskóla hans.
Haustið 1924 var séra Friðrik kjörinn annar prestur
við Dómkirkjuna í Reykjavík, en við embættinu tók hann
ekki fyrr en sumarið eftir. Honum var Ijúf heimkoman