Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 10

Annaðhvort aftur á bak —
ellegar nokkuð á leið.
Uppgjöf. Seinni hluta vetrar og fram á síðast-
liðið vor dvaldist ég í Kaupmannahöfn og
naut í ríkum mæli vinsemdar og gestrisni ýmsra guð-
fræðikennaranna við Háskólann þar í borginni. Enn-
fremur sótti ég nokkra fyrirlestra þeirra og kynntist einn-
ig með þeim hætti guðfræðiskoðunum þeirra. Þrír þess-
ara kennara voru mér gamalkunnugir, og hafði ég stund-
að nám með einum þeirra fyrir 20—30 árum. Við áttum
ósjaldan tal saman um guðfræði. Hann sagði þá einu
sinni:
„Það kennir uppgjafar í hugum guðfræðinga nú á dög-
um. Margir þeirra álykta eitthvað á þessa leið: Við vitum
ekkert með vissu um sannsögulegt gildi rita Biblíunnar.
Þess vegna er aðeins um eitt að velja fyrir okkur. Við
tökum öll þessi rit eins og þau eru.“
Ef til vill kenna ýmsir gagnrýnistefnu
Tveir nýguðfræðinnar um þessa niðurstöðu, hún
brautryðjendur. hafi farið að eins og heimskinginn, sem
leitar að kjarnanum í laukinum, reitii’
blað utan af blaði, unz ekkert er eftir, allt tóm blöð. En
þetta er ekki rétt. Nýguðfræðin hefir að sönnu stundum
gengið of langt í gagnrýninni, en henni hefir þó jafnan
verið ljóst, hver er kjarni, aðal kristindómsins, Kristur
sjálfur, kenning hans og líf, dauði og upprisa. Og vilj1
nýguðfræðinga hefir verið einlægur í því að hafa það
jafnan, er sannara reynist. Þeir hafa viljað svipta frá öllu
því, er skyggði á Krist. Hann varð að birtast þannig, að