Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 36

34
KIRKJURITIÐ
og bezt við kunnum. Það vakti sérstaka athygli okkar, að
þegar aðrir norrænir klerkar komu í kolsvörtum síðhempum
með jarðarfararflibba, birtist Berggrav biskup i ljósum sumar-
fötum með rautt þverbindi. Hann þarf ekki að bera utan á
sér embættið. Manna ljúfmannlegastur er hann í viðræðu.
Meðan við sátum þarna, dró hann allt í einu upp úr ein-
hverjum vasa sinum álnarlanga tóbakspípu og kveikti í henni.
Eftir kaffið fóru fram ræðuhöld, og lauk þeim með kvöld-
bænum, er Berggrav flutti kl. 6 e. h. Talaði hann um gleði
kristins manns og hvílík fjarstæða það væri, sem sumir menn
héldu, að kristindómurinn væri eintóm sorg og armæða. Með
einu gleðibrosi gætum vér stundum gefið samferðamönnunum
stærri gjöf en oss óraði fyrir og ættum vér ekki að vera nízk
á slíkar gjafir til náungans. Einnig þetta væri guðsþjónusta,
sem bæri burt myrkrið úr mannheimum.
Af öllum hinum mörgu og ágætu mönnum, sem ég sá og
kynntist lítils háttar í Hannover, verður Berggrav biskup mér
minnisstæðastur. 1 þessum manni, sem þó er allra manna
hégómalausastur og blátt áfram, er eitthvað stórbrotið, heil-
brigt og drengilegt.
Ávinningurinn við að sækja slík þing sem þetta er ekki sízt
fólginn í aukinni kynningu meðal kristinna manna. Hvað
sem segja má um ýmsar fundarályktanir, er alltaf gróði að
auknum samhug og vaxandi samvinnu einstaklinga og þjóða
á milli. Þá eyðist misskilningurinn, og sporið er stigið áfram
i áttina til friðar og vaxandi menningar.
Benjamín Kristjánsson.
KÁPUMYNDIN
er af Búðakirkju á Snæfellsnesi, hinni nýju. Hún var víg^
haustið 1951.