Kirkjuritið - 01.04.1953, Blaðsíða 10

76
KIRKJURITIÐ
Já, við skulum halda okkur að krossi Krists, enda þótt
hann sé hærri huga okkar. Við skulum beina sjónum okkar
þangað. Við skulum reyna að komast sem næst honum,
svo að við getum sem bezt fundið hinn leyndardómsfulla
kraft, sem frá honum stafar, og við skulum líka reyna að
læra af því, sem við sjáum þar.
Við sjáum hann þar vera að ijúka mikilsverðasta starf-
inu, sem unnið hefir verið hér á jörð. Fyrsta hvílurúmið
hans var jatan. Hásæti hans í lífinu var steinninn hjá al-
faravegi, eins og eitt skáldið sagði svo vel og réttilega, og
að síðustu er það svo krossinn, sem er reistur. Hann hafði
gengið i kring, gert gott, læknað sjúka, huggað hrellda
og boðað mönnunum hjálpræðið. Nú var verið að endur-
gjalda honum það. Hann hafði elskað mennina og gengið
allra lífsþæginda á mis, til þess að geta orðið þeim að sem
mestu liði. Þetta var þakklætið frá þeirra hendi. Við skul-
um ekki kasta steinum að þeim mönnum, sem þarna voru
að verki, en við skulum í þess stað líta til okkar sjálfra.
Kristur var ekki aðeins að vinna fyrir samtíðarmenn sína
og samlanda. Hans heilaga starf var helgað öllum mönnum
á öllum tímum, líka okkar. Hann gengur nú ekki lengur
um meðal mannanna, og við getum því ekki launað honum,
hvorki vel né illa, í bókstaflegri merkingu. En samt sem
áður er gott fyrir okkur að hugleiða, hvort við þökkum
honum nægilega starf hans og allt, sem hann gerði fyrir
okkur, hvort við leitumst nógu einlæglega við að gera
vilja hans og hlýðnast hans heilögu boðum. Hugleiðum
það, að ef við minnumst hans aldrei með þakklæti, ef við
misþyrmum þeim hugsjónum, sem hann lifði og dó fyriÞ
þá erum við í raun og veru í hópi þeirra, sem fyrir meira
en 19 öldum stóðu að krossfestingunni á Golgata. Ég veit
að við einlæga sjálfsprófun í þessu efni finnum við, að
við stöndum ekki nógu trúlega með honum. Og þá þurfum
við að koma að krossinum og gráta syndir okkar hjá hon-
um, sem þar leið og dó.
Við skulum svo líta aftur til Jesú og mannfjöldans, sem