Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 20

86
KIRKJURITIÐ
„Ég vil láta mála líka karlmannsmynd og senda hvora tveggja
á kirkjufundinn í Mílanó og spyrja feðuma heilögu, hvort þeir
kjósi heldur: Hjúskap eða einlífi?"
í einu var Katrín manni sínum miklu fremri, fjármálastjórn
heimilisins. Kunni hann lítt tök á henni, en Katrín því betur.
Og mikils þurfti við til þess að láta tekjurnar hrökkva fyrir
útgjöldunum. Börnunum fjölgaði, og smám saman varð Svarta-
klaustrið hæli fyrir flóttamenn, sjúka og sorgbitna, og foreldra-
hús fyrir munaðarleysingja. En Katrín gætti í hvívetna mestu
hagsýni og spamaðar og rakst þá stundum hastarlega á gjaf-
mildi hans. Eitt sinn t. d. kom stúdent og bað Lúter um fjár-
styrk, og átti hann þá ekkert annað handbært en dýran silfur-
bikar, sem hann hafði nýlega fengið að gjöf. Lúter rétti stú-
dentinum hann. Stúdentinum varð litið til Katrínar, og kom
þá hik á hann. En Lúter lagði bikarinn saman og sagði stú-
dentinum að fara og selja hann gullsmiðnum.
Mest reyndi á trú Katrínar og kærleik, þegar drepsóttin
geisaði í Wittenberg. Þá breiddi heimili hennar faðminn við
öllum, bæði sjúkum og heilbrigðum. Hún gegndi öllum skyld-
um sínum með dæmafárri ró, gleymdi engum, hjúkraði skjól-
stæðingum sínum, spretti í kýli, sá um heimilisstörfin, vakti
yfir börnunum, hughreysti mann sinn og treysti Guði. Og þegar
sorgin sótti þau hjónin heim, þá bar hún harm sinn í hljóði
og í trú á Guð: „Þetta varð að fara svo, og úr því að svo var,
þá hlýtur það að vera gott.“ Huggun hennar varð sálmurinn:
„Það verði allt, sem vill minn Guð.“
Svo fór einnig, er henni barst fregnin um lát manns hennar,
fjarri heimilinu og fjarri henni, sem hafði þráð það að mega
hjúkra honum síðast og loka augum hans. Henni virtist sem
sólin hefði gengið til viðar. Og svo steðjuðu að fleiri áhyggjur-
Á stríðstímunum varð hún að flýja tvisvar frá Wittenberg,
og þegar hún kom aftur, var aldingarður hennar orðinn að
flagi og sveitabýli lagt í rústir. Hún hafði misst allar eignir
sínar. En hún hóf aftur handa með óþrotlegum kjarki og dugn-
aði. Hún tók kostgangara á ný og rétti smám saman aftur við.
En eftir stríðið kom drepsóttin aftur til Wittenberg. Háskól-
inn var fluttur til Torgau, og þangað leitaði Katrín einnig með
börnin sín. Á leiðinni fældust hestarnir. Katrín reyndi að stöðva
þá og bjarga börnum sínum, en steyptist þá úr vagninum og