Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 59

KIRKJUVALD Á ÍSLANDI
125
og skilningi á því, hvar málum hennar er komið. Er það
í rauninni ekki annað en kirkjur margra landa hafa gert
og eru að gera í æ ríkara mæli. Máske er líka tími til
þess kominn, að þeir, sem vilja varðveita og efla kristni
þessarar þjóðar fari að hefja einhver samtök sín á milli
gegn þeirri þróun opinberra mála, sem undanfarið hefir
átt sér stað, með ýmist opinn eða dulinn fjandskap gegn
kirkju og kristni.
Það skal fúslega játað, að velviljaðir ráðherrar hafa
farið með kirkjumál undanfarið, og er svo enn. En auka-
starf hefir það jafnan verið og þeim sniðinn þröngur stakk-
Ur til allra framkvæmda af fjárveitingarvaldi landsins, og
enginn veit, hvenær þar geta komið húsbændur með öðru
hugarfari, eins og öllum málum er nú háttað.
Alyktunarorð mín af þessum hugleiðingum eru því þessi:
Kirkjan krefst tillöguréttar um öll ytri mál sín.
Hún krefst fulls og óskoraðs umráðaréttar yfir eign-
um sínum.
Hún krefst, að þau ákvæði stjórnarskrárinnar séu í
gildi haldin, að ...... „ríkisvaldið styðji hana og
verndi“, meðan þvi er falin forsjá hennar í ytri efn-
um, og
hún krefst, að engar lagasetningar taki gildi, sem
setja hana skör lægra en aðra sambærilega eða hlið-
stæða aðila í þjóðfélaginu.
Með þessu er íslenzk kirkja ekki að krefjast neinna fríð-
Juda eða sérréttinda eða valds fyrir sig, en hún krefst
með því, að almenn mannréttindi séu haldin í landinu,
stjórnlög þess virt og jafnrétti tryggt einstaklingum og
stofnunum innbyrðis.
Kyrir þessu verður hún að berjast ótrauð og óhikað,
ekki aðeins sjálfrar sín vegna, heldur og vegna þjóðarinn-
ar allrar.