Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 69

135
SJÓNLEIKIR OG TRÚARBRÖGÐ
að formi, og ýmiss konar framfarir í byggingu leika og
leiktækni eru eignaðar honum.
Síðastur þessarra þriggja miklu harmleikaskálda er
Evripides, sem sker sig úr að því leyti, að leikir hans f jalla
nieira um mannlífið, einstaklinginn og viðfangsefni hvers-
dagslífsins. Þess vegna þykir hann standa nær nútímanum
en hinir tveir, því að til þess að skilja þá, þarf fremur
að þekkja til hins forna hugarheims Hellena. Auk þess
hugsar kynslóð 20. aldarinnar meira um þjóðfélagsmál en
andleg mál, meira um stjórn einstakra landa en um stjórn
tilverunnar. Evripides var ekki viðvært í Aþenu. Hann
dró sig í hlé, flutti til annarra landshluta og síðast til
Makedoníu. Hið síðasta, sem eftir hann liggur, er harm-
leikurinn Bakkynjurnar. I Makedoníu kynntist hann
öionysiosar-dýrkun, sem enn var forn að háttum, og varð
snortinn af henni. Evripides var barn þeirrar aldar, er hin
trúræna hrifning var að dvína og hinir fornu guðir að
niissa vald sitt yfir hugum fólksins. Þó fer svo, að þetta
skáld hneigist að lokum til þeirrar áttar, sem varpaði
geislunum yfir helgidóminn við Akropolis, — til trúarinnar.
nMargar kunna að vera myndir leyndardómanna,
°g margir hlutir, sem Guð lætur verða til
handan vonar og ótta.
Og endirinn, sem mennirnir bjuggust við, kemur ekki,
°g brautin liggur þangað, sem engan grunaði.
Þannig hefir hér farið.“
^essi leikur var ekki sýndur í Aþenu, fyrr en eftir daga
höfundarins.
Enn þann dag í dag er það siður, þegar íþróttamenn
öllum löndum heims halda Olympíuleika, að bera log-
andi kyndil alla leið frá Grikklandi, til að vígja íþrótta-
völlinn með eldi. Með svipuðum hætti hefir kyndill hinna
fornu grísku leikritaskálda verið borinn land úr landi. Þeir
höfðu áhrif á menningarlíf Rómaveldis, og þó að fölskva
slaegi á logana, geymdist neistinn. Það er of löng og of flókin