Kirkjuritið - 01.04.1953, Blaðsíða 71

íslenzki fáninn við fermingar.
Islenzki fáninn er tákn lands og þjóðar, laun margra alda
karðfengis þróttmikils kynstofns og árangur langrar þjóðernis-
karáttu hinna ágætustu Islendinga. Hann er sameiningartákn.
Hinni ungu kynslóð er fengið þetta merki í hendur, til þess
að bera það með sigri og sæmd inn i framtiðina. Tilfinningar
barna og ungmenna eru næmar, og þess eru mörg dæmi, að
auðvelt er að vekja hjá þeim ást til lands sins og þjóðar. Það,
bvernig hin unga kynslóð heldur á merki þjóðarinnar, er
*ujög undir því komið, með hvaða tilfinningmn henni er fengið
það í hendur.
Eitt^f því, sem háð hefir íslenzku þjóðinni á síðustu ára-
tugum, er virðingarleysi fyrir því, sem þjóð vorri hefir verið
st3Tkur í stríði aldanna — virðingarleysi fjölda fólks fyrir
guðstrú, svo jafnvel margir hinna snjöllustu manna og ritfær-
þstu hafa þózt meiri menn fyrir að traðka á því, sem þjóð-
mni hefir verið heilagt, virðingarleysi fyrir fornum dyggð-
t*10? þjóðlegum siðum og landslögum, virðingarleysi fyrir
fengnum auði. Erlendir straumar og áhrif úr austri og vestri
kafa ráðið þar mestu um. En ískyggilegt ástand síðustu ára
lefir vakið menn mjög til umhugsunar. Það ætti að vera eitt
aðalhlutverk skólanna að glæða tilfinningu ungu kynslóðar-
mnar fyrir því þjóðlega og vernda það, sem íslenzkt er, mál
°g minjar. Æskan hefir meiri þörf fyrir vekjandi áhrif en
þurran lærdóm, og mundi taka slíku með meiri fögnuði.
I marzmánuði fyrra árs flutti kennari einn eftirtektarvert
utvarpserindi, þar sem hann benti réttilega á, að meira sam-
starf þyrfti að vera milli kirkjunnar manna og kennarastéttar
umdsins. Einn af prestum íslenzku þjóðkirkjunnar, séra Jón
f'uðjónsson á Akranesi, hefir sýnt athyglisverða viðleitni i
pessa átt. Hann leitast einnig við að koma þjóðlegu sniði á