Kirkjuritið - 01.09.1953, Blaðsíða 10

156
KIRKJURITIÐ
Því jafnt þegar ógnþrungnir eldar brunnu
og íshraunin hvítu til landsins runnu,
var seilzt í þá dýrð, sem ei dró á tálar
og dulin var langt inni í heimi sálar.
En kristninnar aðall var aldrei því háður,
hvort ættstofn hans kallaðist hár eða smáður,
þá vegsemd hlaut sá, sem gat ort sína ævi
í eilífan brag, sem var Guði við hæfi.
Vort land á sér hvort tveggja lán og sorgir,
sín Ljósufjöll, sínar Dimmuborgir.
En til eru sóltindar íslenzkra æva,
sem Öræfajöklinum hærra gnæfa.
Sé ég sumardýrð,
svartar haustnætur,
veldi vetrarhjarns.
Sé ég uppi yfir
ungbarns hvílu
vaka nóttlaust vor.
Sé ég sögutjald
fyrir sjónir líða,
myndir margvíslegar,
eldrituð orð,
önnur í blóði,
þriðju í gullnum geislum.
Lagt er langskipum
á Ijósum vogi,
stoltar stíga á land
ættir Austmanna,
íslands feður,
herskátt hetjukyn.
Dreifist bændabyggð
um bjartar sveitir.
Rík er landsins rausn,
auðugar ár,
uppvaxnir skógar
milli fjöru og fjalls.
Römm er rányrkja,
rík er heiðni.
Gullöld glæsileiks,
sólöld sagnanna
sígur og hverfur
í myrkur sjálfrar sín.
Lít ég, hvar í lofti
er læðzt á vængjum
yfir bóndans bæ.
Hlusta þar í húmi
hrafnar Óðins,
horfa í hugi inn.
Hásri hrafnsraustu
hefndarinnar
rofin er rökkurþögn:
Vel er vígljóst senn,
vega skal.
Upp skal Óðins þjóð.