Kirkjuritið - 01.09.1953, Blaðsíða 13

LANDSINS LJÓS
159
brúin til himins.
Traust er snauðra trú.
Einn er uppheims Guð,
um aldir vakir
hann yfir íslands hag.
Hjarta hvert
á sinn himnastiga,
sjálfs sín þöglu þrá.
Hver var huggun vor
á hörðum árum,
styrkur í stórri raun?
Hver var hinzta von,
er í haf vér sukkum
eða hurfum í hjarnsins nótt?
Heyri ég sunginn sálm
hjá Svörtuloftum
og uppi í Efstadal.
Heyri ég sálmasöng
á Suðurnesjum
og á Heljardalsheiði.
Líður öld af öld.
Aftur skal morgna.
Birta skal í byggð.
Ævintýrið ísland
mun eitt sinn verða
skálds síns Ljóðaljóð.
Heyri ég hófadyn
á hélujörðu
í afturelding grárri.
Vaknar einn og einn,
út verður litið.
Hver mun ríða hjá?
Heyri ég hófadyn
sem hjarta slái
eftir fegins fregn.
Ríður riddari
í roðaskikkju
þess hins mikla morguns.
Flýgur bjartur fugl
af fjöllum kominn,
tindum hárrar trúar.
Felur hann sér í fjöðrum
fagrar, hvítar
bænir þúsund brjósta.
Svífur yfir sveitum
svanur vors draums,
æðstu vona vorra.
Flug sitt hann fékk
af fleygum þrám
landsins beztu barna.
Guðar geisli senn
á glugga lágan,
brosir kotsins barn.
Baðstofan breytist
í bláan sal
íslands ævintýris.
Dagur er í dal,
dýrð á jökli,
heiður himinn yfir,
andlit öll
sem ort í hrifningu
í mikilli sumarsól.
Einn er uppheims Guð,
um aldir vakir
hann yfir íslands hag.
Hjarta hvert
á sinn himnastiga,
sjálfs sín þöglu þrá.