Kirkjuritið - 01.02.1954, Blaðsíða 8
54
KIRKJURITIÐ
verður hann að koma annað hvert ár á hvert heimili.
Og gæta verður þess, hvílíkur hægðarauki er í kaupstöð-
um á móts við í sveitum, að vera laus við ferðalögin.
Eg held að óhætt sé að segja, að erlendis leiki prestar
í borgum sér að því að heimsækja svo sem eitt til tvö
þúsund heimili á ári. Enda eru þeir orðlagðir fyrir þennan
óþreytandi röskleika í starfi, margir hverjir. 1 Bandaríkj-
unum, þar sem ekki er um annað að ræða en fríkirkju-
söfnuði, bætist það ofan á, að prestarnir verða að tína
þessi heimili upp víðs vegar um stórar borgir, því að söfn-
uðirnir eru bundnir við kirkjudeildir en ekki búsetu. En
þarna eru allt frjálsir söfnuðir, og því er ekki um nema
tvennt að velja fyrir prestinn, að sigra eða falla.
Eg á dóttur í Bandaríkjunum, sem er nýflutt, ásamt
manni sínum og ungum syni, til stórborgar eða smábæjar
í útjaðri hennar. Tengdafólk hennar er baptistar, og
lúterskur söfnuður var ekki í þeim bæ, sem hún bjó í
áður. En nú spurði hún uppi lúterska kirkju í nágrenninu,
og fóru þau þangað. Rétt á eftir kom presturinn í heim-
sókn til þeirra. Kvaðst hann vita um aðra íslenzka konu,
er byggi í öðrum smábæ í útjaðri stórborgarinnar. Nú
sækja þau vafalaust kirkju þessa prests (sem er af dönsk-
um ættum), hvað sem meira verður. Sonur þeirra fer í
sunnudagaskóla þessa safnaðar. Og þannig grær sæðið og
vex, þegar að því er hlúð. Hér er röskleiki í starfi, kapp
og skyldurækni, sem mætti vera til fyrirmyndar. Og þetta
er engin undantekning þar um slóðir.
Með slíkri undandráttarlausri starfsgleði er mikið hægt
að afreka. f Bandaríkjunum er þetta eina vonin til þess
að grundvalla söfnuðina, efla þá og halda við kristilegu
starfi. En hér á landi er þetta, rétt á litið, engu ónauð-
synlegra, þó að það dyljist meira undir móðurlegri skýlu
þjóðkirkjunnar. Hér eru prestaköllin að vísu til, landfræði-
lega afmörkuð, og presturinn er embættismaður, sem hefir
að starfssviði þetta afmarkaða svæði og þær sálir, sem
þar eiga heima.