Kirkjuritið - 01.02.1954, Blaðsíða 13

HÚSVITJANIR OG KIRKJUSÓKN
59
>>yfirsigrum“. Kraftarnir stælast við erfiðleikana. Sigur-
inn verður að „yfirsigri" í huga postulans. Hann á ekki að-
eins von á sigri, þar sem Guð er í verki með, heldur meiru
er> sigri, þegar hann minnist á örðugleikana.
Margir prestar hafa sagt frá þeirri reynslu sinni, að
fólk, sem þeir komu til, kom til þeirra í kirkjurnar aftur
a móti. Heimsóknin eða heimsóknimar, með öllu, sem
þeim fylgir, geta tengt vináttubönd, sem greiða leiðina,
Þó að tréð falli ekki við fyrsta högg.
Spurningin er svo, hvort presturinn á beinlínis að ræða
þetta mál við fólkið, og láta það finna, að honum væri
áhugamál að sjá það í kirkjunni, og að honum yrði starfið
auðveldara, ef það fjölmennti til guðsþjónustunnar. Vafa-
laust yrði reynsla presta mismunandi í þessu efni, og ekki
víst að öllum hentaði það sama.
Eg held að mig misminni það ekki, að dr. Jón Helgason,
biskup, segði mér frá ágætum presti, sem kom í nýtt
prestakall. Fjölmenni var við kirkju hjá honum, þegar
hann heilsaði söfnuðinum. En næst kom fátt eða enginn
til kirkju. Og við sama stóð næsta sunnudag þar á eftir.
Hann hafði þá engar sveiflur á því, tók hest sinn og
fór um sóknina og spurði fólkið umbúðalaust, hvernig í
þessu lægi. Hann væri kominn hingað til þess að vinna,
og fólkið greiddi fyrir það, þó að ekki væri á neitt annað
litið, og svo kæmi það ekki til kirkju. Það kom, og hann
hafði jafnan ágæta kirkjusókn.
Eg hefi meira að segja orðið var við þá fáránlegu skoð-
un, að prestunum sé greiði gerður með því að „losa þá
við það að þurfa að messa“. Ef slíkir prestar eru til, sem
vilja fegnir losna við að messa, þá vandast málið. Þess
háttar samvinna milli prests og safnaðar þarfnast áreiðan-
lega einhverrar annarrar aðgerðar. En eg hygg sannast
að segja, að slíku sé naumast til að dreifa. Það er að
minnsta kosti svo mikil undantekning, að ekki þarf að
láta það hafa áhrif á málið sjálft.