Kirkjuritið - 01.02.1954, Blaðsíða 20

66
KIRKJURITIÐ
Veit hann vorlöndin blíð
bak við vetrarins hríð.
Þangað heim hann frá sveim
flýgur hraðfari um geim.
Lyftir hug, hœkkar flug,
—- fara húmský á bug,
frjáls um háloftin heið
yfir himindjúp breið
líður skœr Ijómans blær,
hnígur lifsmóðan tær.
Lœknast mein, helg og hrcin
rikir hamingjan ein.
Hljómar harpan á ný
bak við helkólgu ský:
Lof sé þér, lof sé þér,
sem í Ijósið mig ber!
Sveitin hljóð sorgarmóð
þakkar söngvarans óð,
meðan alfrjáls þín önd
kannar ódáinslönd.
Far þú vel. Heill frá hel
upp í himinsins hvel!
Svíf á braut sæll frá þraut
upp í sólbjarmans skaut,
þar sem dagurinn dýr
yfir dásemdum býr.
Sœl og blíð sumartíð
bætir svalviðrin stríð.