Kirkjuritið - 01.02.1954, Page 40

Bréí frá séra Jónmundi til biskups.
Stað, 1. febrúar 1954.
Kæru vinir mínir.
Ég félli ekki í stafi, þótt þið létuð á ykkur skiljast, að
eitthvað væri líkt með þessum bréfaskriftavaðli mínum
og skrifað stendur í Hávamálum:
„Ölr ek varð,
varð ofrölvi
at ins fróða Fjalars;
því er ölðr bazt,
at aptr of heimtir
hverr sitt geð gumi.“
Og sendibréfa-ölviman renni af gamla Jónmundi á Stað,
enda er þetta allt að renna út i botn, eða jafnvel sandinn.
Ég varð fyrir ánægjulegri ádrykkju af þér í þínu síð-
asta fulli, þ. e. elskulegu bréfi, þeirri, að ég yrði hér áfram
prestur á meðan heilsan entist. Hanníbal hefir spáð því,
að ég yrði 100 ára, en Ragnar læknir o. fl. láta mig ganga
með nitroglyserin í glasi og taka inn pillu og pillu, eins
og neftóbak, svo að hjarta-mótorinn geti haldið áfram
að sprengja og spýta blóði út á Homstrandirnar í skrokk
mínum. Vitaskuld messa ég oftar en sumir prófastar, þótt
ótrúlegt megi þykja í fámenninu, en þar er samt ekki um
auðugan garð að gresja, og allra sízt fyrirferðarmikið
það, sem borið er fram úr góðum sjóði hjartans, svo
eymdarskrokkslegt sem það er orðið: Ferðalög fá og smá,
samt barnsskírnir og hjónavigsla um jólin síðustu og
heiðar- og Jökulfjarðaferðir. Fagnaði ég því og tel góðs
vita, svona í vertíðarlokin.