Kirkjuritið - 01.02.1954, Blaðsíða 44

90
KIRKJURITIÐ
framtaksviðfangsefni endast hér um fjölda ára. Hér þarf,
eins og annars staðar á landi voru, áhugasama íslenzka
bændapresta, en ekki sérstaklega hámenntaða vísindamenn
í guðfræði og heimsborgara. Gott að þetta gæti farið
saman. Og ég held, að prestastéttin eigi að byrja á þessu
landnámi og sveitamenningar endurreisn. Ágætt að kristna
og betrumbæta Consó. En okkar sveitaprestaköll, með
svanahljómi og silungsá og í stuttu máli gróandi þjóðlíf
með þverrandi tár, sem þroskast á Guðs ríkis braut, eru
fyrst og fremst okkar Consó, fslendinga. Eitt ber að gera
og annað ekki ógert láta.
Ég er að hugsa um það stundum, vinur minn, að ég
hefði, ásamt söfnuði mínum, átt að senda ykkur heilla-
skeyti í tilefni af biskupskosningunni. Og þetta kemur
vísast. Og einn af vinum mínum óskaði mér til hamingju
með biskupskjörið. Rétt eins og biskup sé sérstaklega
biskup Páls, Appólós eða Kefasar — en ekki Krists —
allrar Krists kirkju, hvernig sem til kjörsins er stofnað
og hvernig sem úrslit verða, — og hver sem biskup verður.
Þessa skilnings gætir og mjög í prestakallaskipuninni,
eða prestakallaumsóknum og kosningum. Fjöldi presta,
eldri og yngri, líta svo á, að þeirra sé himnaríki kaup-
staðaprestakalla, — þeim beri tignin að vera mestir í
fjölbýlisprestaköllum. Og það er ágætt, þegar ungir og
gamlir ágætisprestar komast í slík embætti. En hvað um
Makedóníumanninn í dreifbýlisprestaköllunum? Sé til þess
stofnað og svo fram haldið af þegnskaparskyldum guð-
fræðikandídötum, sem kirkja og þjóð hefir alið við brjóst
sér til mennta og menningar og þroska, að enginn þeirra
þykist fullsæmdur af dreifbýlisprestaköllum, og þar sé
enginn jarðvegur fyrir manndáð, blessun, farsæld og hug-
sjónir kirkju Jesú Krists — engin ástæða til að láta fólkið
í eyðimörkinni setjast niður i grænt grasið og útdeila
því brauði lífsins, og hirða leifarnar af þeirri menningu
og því þjóðlega og sérkennilega athafnalífi, sem þar hefir
verið lifað í 1000 ár, varðveita það og auðga, — hvar