Kirkjuritið - 01.07.1954, Síða 21

BISKUPSVlGSLAN
307
fyrír öllum heilögum, og fyrir mér, að mér verði gefin
°rð að mæla, þá er ég lýk upp mínum munni, til þess
að kunngjöra með djörfung leyndardóm fagnaðarerindis-
ins. (Efes. 6. 18—19.)
Þannig biðjum vér fyrir þér.
*
Að síðustu segi ég við þig, kæri bróðir:
Nú fel ég þig Guði og orði náðar hans.
Það er aðalatriðið, að ég feli þig Guði. Til þess kem ég
hingað í dag. Ég fel þig, heimili þitt, ástvini þína Guði.
Ég fel biskupsstarfið Guði og orði náðar hans. Ég bið
Þess, að þú megir verða „Guðs miskunn alla vega um-
kringdur," eins og sagt er um einn hinn göfugasta biskup
bjóðar vorrar.
Nú fel ég kirkju lands vors Guði og orði náðar hans,
nm leið og ég bið þess, að kirkjur annarra landa megi
avallt gleðjast í birtunni frá tendruðum Ijósum á altari
Guðs.
Oss er það gleðiefni, að samfagnaðarkveðjur eru sendar
hirkju vorri og að góðir gestir og vinir halda með oss
hátíð í dag.
Ég veit, að eldur áhuga og dáða logar skært hjá þjóð
Vorri, er eflist Jesú Kristí hjörð.
Hvílík heill, er þjóð vorri verður „helgast í heim Guðs
himneska dýrðar-ríki“.
Verði svo heilög athöfn umvafin birtu þessarar lof-
Sjörðar: En honum sem eftir þeim krafti, sem í oss verkar,
niegnar að gjöra langsamlega fram yfir allt það, sem
vér biðjum eða skynjum, honum sé dýrð í söfnuðinum
°8 í Kristi Jesú um öll æviskeið, öld eftir öld. Amen.
Að þessari ræðu lokinni fór fram sjálf vígsluathöfnin og
hófst hún með því að kirkjukórinn söng: O, Sanctus. Risu þá
allir úr sætum og stóðu meðan vígslan fór fram. Lásu fyrst
Prófastar þeir, sem áður eru nefndir og voru vígsluvottar,
fitningarorð, en á milli voru sungin vers úr sálminum Andinn