Kirkjuritið - 01.07.1954, Síða 25

BISKUPSVÍGSLAN
311
býr í henni. Þannig er kirkjan enn í dag líkami hans hér
á jörð. En með orðinu kirkju á ég ekki við embættis-
mannastofnun, heldur lifandi samfélag fylgjenda Krists
um alla jörð af hvaða þjóð og tungu sem er.
Þeir eru nú að vakna til skyldu sinnar og hlutverks að
standa saman, hvað sem stjórnmálaskoðunum, kynþáttum
og öðru slíku líður. Kirkjudeildirnar taka að nema kall
Krists: Allir eiga þeir að vera eitt. Samstarf er hafið,
presta, kennara og annarra uppalenda, kristinna manna í
hvaða stöðu sem er, að því marki að tryggja heimsfrið
með því að innræta öllum bróðurhug: Allt, sem þér viljið,
að aðrir menn gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra.
Samtökin teygja sig einnig hingað norður, já, um allan
hnöttinn.
í hverju landi
Hans orð og andi
er alltaf lifandi að semja frið.
Þetta samstarf er að vísu þróttminna enn heldur en
skyldi og í ýmsu fálmandi tök. En djúp alvara býr að
baki, svo að frjóvgaður vísir getur í krafti Krists orðið
mikið tré, er breiði lim yfir jörðina. ,,Ég er vínviðurinn,“
sagði hann, ,,þér eruð greinarnar". Það er kirkja Krists,
sem fær stöðvað styrjaldir til endimarka jarðar. Það er
hún, sem megnar að láta rætast spádómsorðin fornu um
bjóðirnar:
Þær munu smíða plógjárn úr sverðum sínum
og sniðla úr spjótum sínum.
Engin þjóð skal sverð reiða gegn annarri þjóð,
og ekki skulu þær temja sér hernað framar.
£*að er kirkja Krists, sem býr yfir kraftinum til þess að
láta æðsta draum mannkynsins verða að veruleika —
heimþrána til Guðs, sem er lífsins kjarni. Það er kirkjan,
sem getur leitt mannkynið á Guðs vegu. Það er hún, sem
fer auðgað mannheim svo, að hann verði ríkur hjá Guði.