Kirkjuritið - 01.07.1954, Side 30

316
KIRKJURITIÐ
Vér verðum að leggja fram allt, sem vér eigum. Það er
erfitt í fyrstu. Vér viljum halda einhverju eftir fyrir oss
sjálf, einhverjum afkima, einhverjum hégóma, en þó svo
stórum, að hann skyggir fyrir oss á sólina. Gefum allt,
önd og líf. Með þessu einu verðum vér rík hjá Guði. Sál
vor opnast að fullu fyrir blessunaráhrifum Krists eins og
blómið fyrir sólarljósinu. Vér sjáum með óhjúpuðu andliti
endurskinið af dýrð Drottins, svo að vér ummyndumst
til hinnar sömu myndar. Það, sem vér megnum ekki,
megnar Kristur. Hann er frelsarinn.
Þá getur líf vort og starf orðið til ómetanlegrar bless-
unar þjóð vorri og kirkju. En ætlum oss aldrei þá dul,
að vér getum gefið öðrum meira en vér eigum sjálf. Án
batnandi einstaklinga verður engu um þokað til góðs
varanlega fyrir lönd né þjóðir. Auðlegðin himneska kemur
að innan. Guðs ríki er hið innra með yður. Þannig breið-
ist það út. Ytra skipulag er ekki einhlítt.
Og vinnum saman öll.
Fyrir nokkru sagði barn við mig: Biskup á að kenna
fólkinu að trúa á Jesú Krist. Það er einmitt þetta, sem
allir kristnir menn eiga að keppa að sameiginlega. Það
var megineinkenni frumkristninnar. Hver maður var í
þessum skilningi prestur, biskup, hver maður leitaðist við
af fremsta megni að leiða aðra undir áhrifavald Jesú
Ki’ists, sem hann reyndi sjálfur í lífi sinu dag frá degi.
Þannig breiddist kristnin út í öndverðu, og þannig verður
hún enn að breiðast út í mannshjörtunum. Jafnvel þar
sem klerkavaldið er mest — í kaþólsku kirkjunni — ritar
páfinn nýlega af sjúkrabeði eldheita áskorun til leikmann-
anna að koma til samstarfs við kennilýðinn, þar sem allir
eigi í orði og verki að greiða veg fagnaðarerindi Jesú
Krists. Hinn almenni prestsdómur er meginhugsjón í Nýja
testamentinu: Látið sjálfir uppbyggjast sem lifandi steinar
í andlegt hús, til heilags prestafélags, til að frambera and-
legar fórnir, Guði velþóknanlegar fyrir Jesúm Krist.
1 trausti til þeirrar samvinnu hefi ég látið vígjast i dag.