Kirkjuritið - 01.07.1954, Qupperneq 41

PRESTASTEFNAN
327
embætti. Og þetta skal vera gagnkvæmt. Ég ætlast aftur á
móti til mikils starfs af yður.
Vér skulum ekki eyða starfsþrótti vorum í innbyrðis deilur,
heldur sameinum kraftana í fullri einlægni og hreinskilni og
þannig, að sérhver haldi sannfæring í huga sínum. Það er ekki
síður heilræði til prestastéttarinnar en landsmanna allra, sem
skáldið kvað:
Litla þjóð, sem átt í vök að verjast,
vertu ei við sjálfa þig að berjast.
í samræmi við þetta hefi ég valið aðalmál þessarar presta-
stefnu. Því er þannig farið, að það er meginviðfangsefni krist-
innar kirkju frá upphafi, og um það á ekki að þurfa að vera
neinn trúarlegur ágreiningur. Kirkjan og líknarmálin verða
ekki aðgreind. Það sést þegar á lífi og starfi höfundar kirkj-
unnar, hvernig hann gekk um kring, gjörði gott og græddi
slla. Og upphaf Postulasögunnar sýnir þegar, hve dyggilega
írumkristnin leitaðist í þeim efnum við að feta í fótspor hans.
Já, þrótt kirkjunnar og líf á öllum öldum hefir mátt miða
við það, hversu trúlega henni hefir auðnazt að standa vörð
um líknarmálin. Svo er einnig um kirkjuna á Islandi. Oss er
nauðsynlegt að íhuga vel afstöðu hennar til þessara fjölþættu
^nála og efla tökin og samstilla betur, — lifa í raun og sann-
leik eftir boðorðinu kristilega: Hvars þú böl kant, kveð þér
bölvi at, þ. e. líta á annarra böl sem vort eigið, hvar og hvernig
sem það verður á vegi vorum. Af því mun ekki aðeins leiða
það, er mestu varðar, að bætt verður úr ýmiss konar böli, and-
legu og líkamlegu, heldur mun einnig stigið með því stórt spor
1 einingarátt fyrir kirkju vora og hljótast af heill og blessun.
Auðvitað má oss öllum vera ljóst, að þetta er ekki einhlítt.
% minnist orða eins af kennurum mínum: „Trúin var eitt sinn
eldstólpinn, sem fór fyrir mannkyninu á förinni miklu um svið
sögunnar og vísaði því veginn. Nú er hún áþekkust sjúkravagni,
hann fylgist með á eftir og tínir upp þá, sem örmagna eru og
særðir. Þetta er einnig mikið starf, en það er ekki nóg.“ Síðan
óætir hann við: „En þegar trúin hefir losað sig við allt dautt
Verðmæti, þá mun hún aftur í órofa sambandi við siðgæði
Verða það afl, sem leiðir mennina áfram.“
Það er hlutverk kristninnar á öllum öldum að veita mann-