Kirkjuritið - 01.07.1954, Síða 45

PRESTASTEFNAN
331
skemmstu á þessa leið: „Þegar vér hugleiðum þá köllun, er
bíður kristins samfélags, verður oss að skiljast það og vér lifa
eftir því, að þessir tímar eru tímar leikmannakirkjunnar. Hlut-
verk vort er svo óumræðilega mikið og víðfeðmt, að allir
kristnir menn verða að hefja sókn. Bróðir verður að ávinna
bróður sinn og kraftur fagnaðarerindisins breiðast út jafnt til
heimila sem vinnustöðva.“
Þér prestar verðið að gerast forystumenn þeirra samtaka með
þjóð vorri. Kirkjan er lifandi samfélag. Vér megum engir
standa uppi einangraðir. „Við leikmenn bíðum eftir kalli ykkar
Prestanna,“ sagði einn þeirra við mig nýlega. „Við þráum starf,
mikið starf fyrir kristni og kirkju, sókn yfir alla línuna. Kveðjið
okkur til fylgdar." Alveg um sama leyti berst mér langt mál
frá öðrum leikmanni. Hann ritar um deyfð og drunga yfir
kristnilífi þjóðarinnar, en bendir jafnframt á ráð til bóta:
Samstarf allra áhugamanna um andleg mál og siðgæði í hvaða
stöðu sem er. Prestar og leikmenn standi saman hlið við hlið
í stríðinu helga fyrir sigri fagnaðarerindisins. Að lokum bendir
hann á gildi þess, að tveir og tveir ferðist um landið, prestur
og leikmaður saman, og hvetji til samtaka og samvinnu að
kristindómsmálum. Er það tilviljun, að þessar raddir heyrast?
Nei. Þær eru vottur þess, að um allt landið er horft vakandi
augum á andlegan hag þjóðarinnar og ýmsir eiga djúpan
skilning á því, að kristindómurinn einn megnar að verða henni
aflvaki trúar og siðgæðis, og að ekkert er þráð heitar en sam-
vinna allra stétta til viðreisnar.
Og það er ekki heldur tilviljun, að báðir þessir menn eru úr
kennarastétt, þeirri stétt, sem nálega hefir verið tízka undan-
farin ár að ásaka fyrir andstöðu við kristni og kirkju. Það er
vissulega kominn tími til að athuga það mál betur og læra
að meta stéttir þjóðarinnar eftir því, sem þær leggja bezt til,
en ekki lakast. Ég gæti nefnt mörg dæmi þess, að einmitt nú
er ákjósanlegasta tækifæri fyrir þessar tvær stéttir, sem
þjóðaruppeldið er falið, kennimenn og kennara, að taka hönd-
um saman. Forystumenn kennarastéttarinnar hafa látið þá
ósk í ljós hver af öðrum. Og minnisstætt verður mér jafnan,
er ég kvaddi í vetur nemendur mína í Kennaraskólanum, að
einn í efsta bekk reis úr sæti og sagði af mikilli einlægni og
krafti: „Við bjóðum samvinnu okkar, öll, fyrir kristindóminn.“