Kirkjuritið - 01.07.1954, Blaðsíða 48

334
KIRKJURITIÐ
hins góða og ástsæla kirkjuleiðtoga. Hann varð bráðkvaddur
að heimili sínu Gimli, 13. október, 63 ára að aldri, fæddur 3.
ágúst 1890. Helztu æviatriði hans eru yður kunn og hafa þau
verið rakin bæði í Kirkjublaðinu og Kirkjuritinu. Hann starfaði
í þjónustu kirkjunnar alls í 36 ár, fyrst prestur og prófastur
á Isafirði í 21 og síðan biskup íslands til dauðadags. Frábær
áhugi einkenndi þetta starf hans allt. Hann lifði eftir áminn-
ingunni í Nýja testamentinu: Ver allur í þessu, og varð því
mikið ágengt.
Það er oft erfitt að meta rétt ævistarf að því nýloknu, en
það skýrist ósjaldan betur, er lengra líður.
Mér virðist einkum fernt marka dýpst spor í biskupsstarfi
dr. Sigurgeirs Sigurðssonar.
Hið fyrsta er starf hans fyrir kirkjusönginn. Hann átti frum-
kvæði að því, að stofnað var embætti söngmálastjóra þjóð-
kirkjunnar og hún eignaðist sinn söngskóla. Barðist hann af
eldmóði og þrautseigju til sigurs í þeim málum. Og ávextirnir
koma í ljós skýrar og skýrar með hverju ári sem líður. Kirkju-
kórar rísa um land allt og stofna samband sín á milli. Sönglíf
blómgast innan kirkjunnar, svo að mikils má af vænta. En
markið er almennur safnaðarsöngur. í þessum efnum virðist
mér, eins og ég hefi áður sagt, þau standa hlið við hlið nöfn
Sigurgeirs Sigurðssonar og Jóns Ögmundssonar.
Annað er þrotlaus barátta dr. Sigurgeirs Sigurðssonar fyrir
bættum starfskjörum presta. Var hann svo mikill áróðursmað-
ur, að ég hefi ekki vitað annan slíkan. Hann átti sinn mikla
þátt í því, að vönduð prestsseturshús voru reist hvert af öðru
og mörg hinna eldri endurbætt. Andstaða hans gegn skerðingu
og skiptingu prestssetursjarða og eignarnámi fór einnig stöðugt
harðnandi, svo að ekki má gleymast á komandi árum, og á
að vera oss nú hin sterkasta brýning. Biskup vissi það vel af
eigin raun, hve kjör presta gátu verið kröpp. Hann vildi bæta
þeim það, sem hann sjálfur hafði orðið að fara á mis við.
Hið þriðja er það, að biskup var vakningamaður. Þess gætti
alls staðar, í vísitazíuferðum hans, öðrum heimsóknum til
kirkna og kirkjulegra funda og í einkaviðræðum. Það var ekki
fyrir siðasakir, að hann var beðinn að koma þangað, er eitthvað
sérstakt var að gerast, heldur vegna þess lífs, sem stafaði frá
honum. Sjálfum mér er það ljósast, hver áhrif hann hafði á