Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 13

SONGUR NORNANNA
347
blíðka þetta illskunnar afl. Það er gert nieð blóðfómum og með því
að pynda aðra meðbræður sína og leggja á þá margskonar kvalir. Sér-
staklega er konan ofsótt, hún sem fæðir af sér vansköpuð afkvæmi
vegna eiturálirifa frá sprengju atómanna. Hver góð hugsun er svæfð og
bannfærð sem vanheilög.
Hvert er takmark mannsins? er spurt á einum stað.
Svarið er: Það að friðþægja við Belíal og verja sig gegn illsku hans,
svo komast megi hjá algerðri tortímingu.
Rakið er í höfuðdráttum, liver rök lágu til þess að mannkynið lenti í
oyfirstíganlegt ginnungagap slikra hömiunga. Orsökin var gmn'leysi
manna um að til væri í rauninni nokkurt djöfullegt afl. í stað þess, sem
Jesús sagði forðum: Vík burt Satan, liafi mannkynið undanfarandi ár
sagt sem svo: Mér þykir svipur þinn ekki óviðfeldinn, ég liræðist ekki nær-
veru þína, enda tel ég sögnina um tilveru þína fjarstæðukennda bábilju.
Þannig liafi menn skref fyrir skref þokazt nær flugstigi villunnar,
unz hrun og tortíming var framundan.
I prísund eymdar og kvalar vöknuðu menn svo upp, rúnir öllu frelsi,
1 viðjum þrælslegrar ánauðar, þar sem hver sönn hugsun var væng-
stýfð og hver góð viðleitni dregin i dróma.
Höfundurinn er óvenju berorður gagnvart ýmsum nútímamönnum,
pkki sízt þeim sem fást við stjómmál, og rekur á firna djarfan hátt þann
þátt, sem þeir hafa átt í að hrinda í framkvæmd áformum illskunnar í
keiminum.
Bók þessi er skrifuð á hvörfum stórkostlegs tíma. Víða er spámann-
kga að orði kveðið. Alvara höfundar er auðsæ. Einnig það, að hann
telur ábyrgð á sér hvíla sem rithöfundur á jafn válegum tímum sem nú.
Rödd kristinnar trúar hefir yfirleitt ekki verið hávær að baki verka nútíma
höfunda. Niðurrifs á trú og siðgæði gætt meira en þess kraftar, sem byggja
upp. Ekki sízt þess vegna lilýtur bók þessi að vekja eftirtekt.
Það er ekki hægt að segja, að kirkjan liafi gengið sterk til leiks við
öfl þeirrar upplausnar og villimennsku, sem leikið liafa lausum liala í
uutima þjóðlífi. Engum bar þó fremur en henni að lialda vöku sinni
°g heyja stríð gegn myrkrinu.
Hvar sem borið er niður í ritum Nýja testamentisins, sést, að Jesús
Kristur og lærisveinar hans liafa sannarlega viljað opna augu manna
fyrir hamrömmu ægiafli tortímingar og grimmdar í heiminum. Gegn því
skyldu rnenn tygja sig lierklæðum ljóssins, vera ætíð viðbúnir, sífellt
a verði, alltaf vakandi og í stöðugum tengslum við uppsprettu kær-
leikans, svo hið .illa ynni þeim ekki grand.