Kirkjuritið - 01.10.1957, Blaðsíða 19

PISTLAR
353
sýnast kannske ekki svo harðir kostir að lítt hugsuðu máli, þótt
hverjum séu átthagarnir kærastir, einnig svörtum mönnum. En
það er annar galli á gjöf Njarðar, að því er heimildimar henna.
A hinu nýja svæði skortir að mestu vatn og þá auðvitað líka
veiðidýr.
Þannig er lieill ættflokkur að vissu leyti borinn út, — menn-
irnir, sem þó „áttu“ landið eins og það er kallað.
Þetta er stórt dæmi, þótt það sé eflaust ekki það Ijótasta af
því, sem er að gerast í heiminum. En það er sannarlega um-
hugsunarvert um það menningarstig, sem vér stöndum á, og
þörfina á meiri kristilegum áhrifum einnig í „kristnum“ lönd-
um. Þetta er hrópandi spurning til vor allra um það, hvernig
vér gætum bróður vors. Og með hvaða hug vér erum að skapa
framtíðina.
MisheppnuS fyndni,
— eða hvað?
I júlíhefti Tímarits Máls og menningar þ. á. sendir Þórbergur
Þórðarson „Bréf til Maju“, oss hinum líka til fróðleiks og
skemmtunar. En allir geta flaskað.
Þar segir m. a.:
j,Og skammt hefði Magnús prestur á Hörgslandi, forfaðir
minn, komizt með að drekkja 30 eða 32 herbúnum ræningja-
skipum Hundtyrkjans, sem komin voru upp undir Meðallands-
sanda eða Skaftárósa, ef hann hefði haft yfir fyrir sér Faðir
vor eða annað áþekkt þunnmeti (Leturbr. mín.), í staðinn fyrir
að kveða á kort og klárt:
Tyrkir tryggðasnauðir
tapaðir hrapi dauðir, o. s. frv.“
Fyrr má nú vera steigurlætið en tala svo um slíka perlu sem
Faðir vorið er að allri gerð, þótt ekkert tillit væri tekið til hins
bka, að það er helgasta bæn milljóna manna um víða veröld.
Þessi tónn er bæði falskur og of lítilfjörlegur til að hrökkva
úr penna slíks rithöfundar og Þ. Þ. er.
23