Ergo - 12.11.1920, Qupperneq 1
I. árg.
Reykjavík 12. nóvember 1920.
2.
tölublað.
Eréo.
Ávarp til lesenda og
kaupenda.
E r g o hafði enga sjerstaka
stefnuskrá er hann hóf göngu sína,
og ætlar heldur eigi að bæta það
upp nú, hann vill að eins geta
þess — að
E r g o þarf þess eigi sökum
þess að hann mun bezt skýra
sjálfur stefnuskrá sína, — að
E r g o verður frjálslyndasta
blaðið sem við eigum, og ætlar
eigi að sleikja sig upp við neinar
flokka-»klíkur<, — en líta á öll
mikilsverð landsmál með heilbrigð-
um og óháðum augum, —'■ að
E r g o verður skemtilegasta
blaðið; flytur smásögur, ljóð, frjett-
ir og smávegis, er getur vakið
ómengaðan hlátur hjá lesendunum,
og reyna að haga innihaldi sínu
eftir geðþekni lesenda.
E r g o mun alstaðar taka mál-
stað lítilmagnans, og bera hönd
fyrir höfuð þeirra, er óhlutvandir
skúmar reyna að traðka niður,
og mun eigi skeyta um þótt hann
komi við kýlin á sumum svo
þeir kveinki sjer. En hann vill
ávinna sjer vináttu allra rjettsýnna
og heiðvirðra manna og þeirra er
unna ómengaðri gleði og gamni,
— að
E r g o vill alstaðar uppræta
ósanngirni, rangindi og lúalegar
bardaga-aðferðir, hjá hverjum sem
á í hlut, — að
E r g o mun reyna að berjast
með heiðarlegum vopnum gegn
þjóðarskömminni — banninu —
og færa rök fyrir máli sínu, —
að
E r g o þiggur með þökkum
alla hjálp viðvíkjandi efni blaðs-
ins, sögur, kímni, frjettir úr borg-
inni, stuttar gagnyrtar greinar,
um mikilsverð mál, o. fl. o. fl.
— að
E r g o þakkar öllum fyrir góð-
ar viðtökur við síðasta blað, og
æskir að þeim viðskiptum haldi
áfram, — með hugheilli þökk.
Ergo.
1. nóvember.
Frh.
Jeg fór svo, sem leið lá, og var
svo heppinn að hitta Kjerúlf læknir
heima; heilsaði jeg honum og sagði
honum í fáum orðum satt og rjett
um þetta mál, og nú gilti það
bara að fá mótvottorð hjá hon-
um, og meðan á samræðum okkar
stóð, hafði hann lindarpennann á
lofti.
Sagði hann meðal annars að
þarna væri Magnúsi Torfasyni
rjett lýst. Þeir M. T. og E. K.
hefðu áður kunningjar verið, en
væru nú orðnir hið gagnstæða.
Stóð því líkt á fyrir okkur
Kjerúlf, þannig, að jeg var perlu-
vinur og fylgifiskur M. T. frá 1910
til 1917, til júlímánaðarloka þess
árs, þegar hann með fagurgala
narraði mig til að yfirfæra á sig
mín einkakaup viðvíkjandi Leonh.
Tangs & Söns verzlunum á Vest-
íjörðum og hafði með því alla
»Orginala< frá minni hendi við-
víkjandi kaupum á því firma,
ásamt öllu »Inventarium«.
Eftir að þessu hafði farið fram,
snjerist Magnús — sem uppfullur
væri illum öndum — á móti mjer
eftir að jeg var búinn að undir-
skrifa umboð á hann viðvíkjandi
L. T. & Söns verzlunum.
Slcal jeg ennfremur í þessu sam-
bandi geta þess að alveg datt yfir
verzlunarstjóra Leonh. Tangs &
Söns verzlana, hr. Ólaf F. Davíðs-
son, að jeg skyldi ekki vera meiri
ijármálamaður en það, að láta
annan eins skálk eins og bæjar-
fógeta Magnús Torfason, snúa
svona þrælslega á mig, því herra
Ó. F. Davíðsson er skarpgreindur
maður og samvizkusamur, og sá
þvf glögt hvað Magnús ætlaði sjer,
enda gat hann þess í þessu sam-
bandi, að hann heyrði eigi svo
ljótt um Magnús Torfason að
hann tryði því ekki.
Eftir þenna útúrdúr sný jeg
mjer aftur að viðræðum okkar
Kjerúlfs læknis. Er það fljótast
frásagt, að hann gaf mjer vottorð
sem ónýtir algerlega falsvottorð
þeirra Magnúsar Torfasonar og
Kristjáns Arinbjarnarsonar.
Frh.
»Alt af vita hundarnir
hvað þeir hafa jetið«.
Allkátleg var framkoma herra
Friðriks •— íslandsbankaskósveins
— í fyrradag, er jeg vildi ná tali
af hinni háttvirtu stjórn bankans,
þeim Hannesi Thorsteinsson og
Jens B. Waage — og með hóg-
værum orðum minnast á einhverjar
leiðir til að koma f lag því lítil-
fjörlega láni, er jeg fór fram á
að fá þar þegar f stað, í sam-
bandi við verzlunar- og húsakaup
er þeir »privat« vissu um.
Fjekk jeg hjá þessum fyrgetna
Friðriki góða átillu til að ganga
beint framan að þessum háu herr-
um, er hann sagði mjer að þeir
vildu alls eigi veita mjer viðtal,
sökum þess, að jeg hefði eigi
verið nógu tungumjúkur við þá á
síðasta samfundi okkar.
Þórbur Kristinsson.
Til athugunar.
í næsta blaði tek jeg Fiskhrings-
málið til athugunar og mun benda
þar á heimskar og vitlausar árásir
herra ritstjóra Ólafs Friðrikssonar
á íslandsbanka i þvi máli.