Ergo - 26.11.1920, Blaðsíða 2

2
ERGO
Fisfeftfislöllp Hlftibl.
Þess var getið í síðasta blaði,
að Ergo ætlaði að minnast á árásir
Alþ.bl. á fiskhringinn bæði af rit-
stjóra þess og skósveini S. J., en
sökum þess að í þessu blaði er
eigi rúm til að róta í öllum þeim
skarnhaug, sem það fylti dálkana
með um mánaðamótin júlí og
ágúst s. 1., ætlar Ergo að minn-
ast aðeins á stærstu ósannindin
og mestu ósanngirnis klausurnar.
S. J. segir t. d. að fiskhringur-
inn hafi grætt um 50—60 krónur
á hverju skippundi er hann seldi
árið 1919. Þetta er hreint ekkert
annað en uppspuni, annaðhvort
ritað af löngun til að vera ósann-
gjarn eða af fáfræði.
Sannleikurinn er sá, að hagn-
aðurinn var um 15 kr. á hvert
skippund. (Kanske hitt hafi verið*
ágóðinn af sölunni í Hljóðfæra-
húsi Reykjavíkur, sem þeir í ógáti
hafi bætt viðll).
Þá segir sami »Blekfiskur« að
allir smærri útgerðarmenn verði
þrælar hringsins. Þetta er einnig
gripið úr lausu lofti, órökstutt.
Eða á hvern hátt vill hann reyna
að verja þessa vitleysuí
Bæði jeg sjálfur og margir er
jeg þekki hafa á þessu tímabili
stundað útgerð í smærri stíl, al-
gerlega óháðir hringnum; get jeg
því af eigin reynslu borið um það
að jeg hefi á engan hátt orðið
þess var að starf hringsins hafi
að neinu leiti rýrt hagnaðinn. Er
því allhart að liggja undir því
ámæli frá þessum skrafskjóðum,
að maður sje þ r æ 11 og þ ý
fiskhringsins, — og svo mun
fieirum finnast.
Þá eru og all-hlægileg ummæli
ritstjórans sjálfs um fiskhringinn
í sambandi við íslandsbanka.
Hann hefir bölsótast eins og mann-
ýgur tarfur yfir því að íslands-
banki skyldi lána hringnum stór-
fje og þannig auka peningakrepp-
una, að hans áliti, þar sem þeir
gætu ekkert borgað, en
þó stendur í Alþýðublaðinu 29.
júlí s. 1. að hringurinn hafi um
tíma í fyrravetur skuldað tvöfalda
upphæð í bankanum á við það
er hann skuldar þá (29. júlí s. 1.)
í víxlum. Eftir því hefur hann þá
greitt helminginn í víxlaskuldum
sínum.
Getur háttvirtur Alþ.bl.ritstjór-
inn ekkí gert greinarmun á engu
og V2 — helmingi?
Jeg vil geta þess, að það sem
jeg hefi ritað og mun rita við-
vikjandi þessu máli, er eigi gert
í þeim tilgangi að »smjaðra fyrir
fiskhringnum«. En málefnið sjálft
er svo mikilvægt, að eigi er hægt
að ganga þegjandi framhjá því,
er vindbelgir Alþýðublaðsins reyna
að blása ósannindaryki í augun
á fólki. Og Ergo hefir ásett sjer
að sýna þjóð vorri sannleikann í
þeim málefnum, sem hana varðar
miklu, en eigi slúðra af persónu-
legum eða rígbundnum flokka-
skoðunum eins og Alþ.bl. og
önnur klafabundin opinber mál-
gögn íslenzk gera í flestum til-
fellum.
Alþýðublaðið
(meira blávatn?)
klóraði sjer vandlega í hausnum
þegar Ergo kom út í annað sinn
og vissi eigi vel hvernig taka
skyldi þessum nýja gesti. Það
glápti forviða á það að Ergo
skyldi dirfast að yrða á íslands-
banka og á sama tíma skýra frá
að það ætlaði sjer að andmæla
hinu heimskulega slúðri Alþýðu-
blaðsins um fiskhringinn. »Oðru
hvoru megin hlýtur Ergo að vera«
hugsaði það og reif í hárið. Það
gat ómögulega skilið að til væru
menn og blöð, sem ekki væru
steinblindar rottur af flokkahatri
og sæju alt með einu rangeygðu
auga, og sem ómögulega gætu
litið á menn og málefni frá báð-
um hliðum og frá heilbrigðum
sjónarhól. Veslings Alþýðublaðiðl
Ergo vorkennir því innilega.
Alþýdublaöid
á villig'ötum.
Ósannindi eru það hjá Alþýðu-
blaðinu, sem mýmargt fleira, að
H.f. »Kveldúlfur« kosti útgáfu
Ergo. Lítur ekki út fyrir að rit-
stjóri þess sje læs á prentað mál
frekar en »Kaplamjólkur-Moggi«,
þar sem það er þó skýrt skráð í
hverju tölublaði Ergo að ritstjóri,
útgefandi og ábyrgðarmaður sje
Þórður Kristinsson frá ísafirði.
Annars er sú frjett í Alþýðu-
blaðs stíl og á þar vel heima.
En jeg vil geta þess, að Ergo
er eigi kostaður af neinum flokka-
klíkum eða fjelögum og er óháð-
ur að öllu leyti. Jafnvel mundi
það eigi þiggja Bolhewikkafje, þó
í boði væri! ! ! ! !
Áfengisbannið.
Þótt svo líti út, að samið sje
vopnahlje í áfengisbaráttunni, vaxa
daglega hrópin : »Niður með bann-
ið« — heima fyrir. — Það eru
foreldrar, sem ekki geta horft til-
finningalaust á það, að synir þeirra
og dætur eigi aðeins gjörist of-
drykkjumenn og konur, heldur
einnig »lögbrjótar«, traðki á hjarta
þjóðarinnar — lögunum —, það
eru menn, sem unna landi sínu
og vilja eigi sjá það brennimerkt,
þ. e. a. s. þjóðina — í augum
erlendra þjóða, er þekkja okkur;
brennimerkta sem ólöghlýðnasta
þjóðflokkinn er þeir þekkja, því
að fátt ‘eða ekkert er svartara í
augum heiðvirðra manna en lög-
brot. —
Þ a ð eru fátæku konurnar er
taka undir með hrópunum »niður
með bannið«, er þær sjá menn
sína er eigi hafa fjeráð til að svala
þorsta sínum á vanalegu áfengi,
sökum okurverðs þess er áfengis-
salarnir setja á það, en í þess
stað drekka þeir allskonar svívirði-
legt eitur: suðu-vínanda, hárvötn
o. fl.
Mig minnir að einhver mælsku-
skörungurinn spyrði nýlega hvort
menn vissu hve mörg m o r ð
áfengisáálarnir og áfengið hefðu
á samvizkunni. En jeg vil spyrja:
Hafa menn reiknað út hve mörg
m o r ð bannið hefir á samvizk-
unni? Hafa menn aðgætt hve
margir hafa myrt sig, afkomend-
ur sína og ástvini á eitri því, sem
hinn óslökkvandi þorsti neyðir þá
til að drekka?
»Niður meðbannið!« Við skul-
um hrópa nógu hátt svo þessi
fáu daufheyrðu eyru heyri. Opnið
þið augun og lítið á eymdina og