Kirkjuritið - 01.10.1958, Side 17

KXRKJURITIÐ
351
lendinga. Og vonandi getur einhuga og einbeitt barátta allra
landsmanna á þessum vettvangi kennt okkur að standa lika
saman um mörg önnur þjóðþrifamál og taka upp hollari
ritvenjur.
Engin stjarna.
„Unnendur“ islenzkrar menningar tóku rögg á sig í sumar
og buðu Mykle hingað heim. Ef til vill átti það líka að vera
gróðamál. Varð hvorugt. Almenningur var þegar til kastanna
kom búinn að átta sig á, að „Roðasteinninn“ var leirborinn
köggull, en enginn demantur. Og höfundurinn sjálfur engin
stjarna, heldur „gervieldflaug", sem ekki einu sinni okkar fær-
ustu kunnáttumönnum tókst að skjóta á loft.
Þrátt fyrir allt reyndist íslenzk þjóðmenning svo sterk og
lifandi, að hún hafnaði að síðustu þessum „söng“ jafn þegj-
andi og hljóðalaust og ýmsum stundarskarkala í i'itvarpinu,
sem allir skrúfa fyrir.
Y firlýsing.
Eftirfarandi yfirlýsing er tekin úr gamla KirkjublaSinu
(1-árg. 5. tbl.). Hún er svo umhugsunarverð um hugsunar-
hátt þátímans öðrum þræði, en snilld sálmaskáldsins að hin-
um, að ég hygg, að margir hafi bæði gaman og gott af að
lesa hana:
„Biskupinn yfir Islandi hefir með embættisbréfi 20. f. m.
sent mér alvarlega áminningu út af grein minni, er prentuð
yar í 16. bl. „Norðurljóssins1, þ. á. og er um trúarágreining
landa vorra í Vesturheimi. Bréfið er ritað með þeirri rök-
semd, snilld og hógværð, sem herra biskupinum er lagin, og
fyrir því er mér næsta ljúft og kært að geta hér með látið
að áminningu hans og áskorun. Áminningu hans þarf eigi
hér að birta, en áskorun hans er sú, að ég yfirlýsi opinber-
lega, að ég hafi ritað öll hin svæsnu orð i téðri grein minni, er
valdið geti hneyksli, með ofmiklum hita og í bráðræði. Þetta
kannast ég við og beiðist afsökunar fyrir. Ennfremur skorar