Kirkjuritið - 01.10.1958, Blaðsíða 18

352
KIRKJURITIÐ
biskupinn á mig, að ég skýlaust votti, að ásetningur minn
með greininni hafi ekki verið sá, aS rýra éÖa kasta skugga
á kirkju vora og kristindóm. Þetta get ég einnig gjört og gjöri
hér með, og það því fremur og fúslegar, sem aða/tilgangur
minn var einmitt sá, að efla og auka álit og sóma þess kirkju-
félags, sem ég tel mér sæmd og ávinning að þjóna, svo lengi
sem mér er gefið viðunanlegt frelsi til að fylgja sannfæringu
minni og halda eftir megni minn elzta og dýrasta eið: að
þjóna fremur Guði en mönnum.
7. nóv.br. 1891.
Matth. Jochumsson.
Hér krýpur séra Matthias fallega hátigninni, en stendur
jafn fast á réttinum. Og honum tekst hvort tveggja jafn vel,
að gefa í skyn, hve smáum sökum hann er borinn og áminnt-
ur af mikilli þröngsýni, og að sýna, að hann hikar ekki við
að fylgja sannfæringu sinni, hvað sem það kann að kosta,
ef um það verður að tefla. Hann veit, að Kristi verður að-
eins þjónað af sannleika, en að bezt er að gera það líka í
kærleika. Sá skilningur og sú tilfinning eiga ekki minnstan
þáttinn í að gera sálma hans jafn óforgengilegar perlur og
margir þeirra eru.
Gunnar Árnason.
Gleðin er ekki i hlutunum, heldur sjálfum oss. — Wagner.
Sá, sem sjálfur er nýtur sonur ættlands síns, þarfnast ekki neinna for-
feðra til að gorta af. — Voltaire.
Þar sem lögin þrýtur, tekur harðstjómin við. — William Pitt.