Kirkjuritið - 01.05.1959, Blaðsíða 5

Rœða
Ásmundar Guðmundssonar til skáta og annarra æsku-
manna, flutt í Dómkirkjunni á sumardaginn fyrsta
1959.
Hver fœr aö stíga upp á fjall Drottins,
hver fœr aö dveljast á hans helga stað?
Sá, sem hefir óflekkaöar hendur og
hreint hjarta. (Sálm. 24, 3—4a).
Einhver fagnaðarríkustu orðin á tungu íslenzku þjóðarinnar
öld af öld eru þau, sem hljóma í dag alls staðar með Islend-
ingum: Gleðilegt sumar. Og þennan dag einan á árinu völdu
kynslóð af kynslóð feðra okkar og mæðra til þess að gefa á
gjafir. Þá skyldi helzt alla gleðja. Fagnaðartími var framundan
eftir erfiði og raun vetrarins.
Dagarnir eru orðnir langir og bjartir. Náttúran vaknar ung
og fögur og lífið brosir í auga alls þess, er lífsanda dregur.
Það fríkkar og fríkkar um loft og jörð og haf og fyllist vor-
ilm og fuglasöng og sumarblæ. Greinarnar á trjánum eru orðn-
ar mjúkar og taka að skjóta frjóöngum. Það eru vormerkin,
eins og Jesús Kristur sagði. Græn nál nýgræðingsins tekur að
gægjast fram í birtuna, og við fáum að fagna fyrstu útsprungnu
blómunum. Þau flytja okkur kveðju frá kærleika Guðs og boða
okkur fegurðina og hreinleikann.
En fegursta vorið hér á jörð er æskulýðurinn. Ég horfi ekki
aðeins á ykkur, skátana hér í kirkjunni, og skátana um land
allt, sem hlýða guðsþjónustu á þessum degi, ég sé í anda allan
æskulýð íslands eins og bæn til Guðs um batnandi þjóð. Ekk-
ert hrífur mig eins og björt og leiftrandi augu ykkar. Ég þekki
löngun ykkar til þess að vaxa og verða stór, verða að sönnum.
góðum og þroskuðum mönnum. í þeirri merkingu viljið þið
komast hátt.
Þess vegna er eðlilegt, að spurningin sé borin fram: